چهار خطای نابخشودنی که یک اپلیکیشن را از گردونه خارج می‌کند

امروزه، اعتبار هر گوشی هوشمند به اپلیکیشن‌های آن گره خورده است و در این میان، فرصتی برای آزمون و خطای برنامه‌های بی‌کیفیت وجود ندارد. خوشبختانه، علائم هشداردهنده‌ای هستند که به سادگی مشخص می‌کنند کدام اپلیکیشن‌ها ارزش صرف زمان و توجه را ندارند.

رابط کاربری منسوخ و از مد افتاده

با هر به‌روزرسانی بزرگ در سیستم‌عامل اندروید و تغییر زبان طراحی آن، توسعه‌دهندگان موظف‌اند تا ظاهر اپلیکیشن‌های خود را با این تحولات هماهنگ کنند. اندروید در طول عمر خود بارها دستخوش چنین دگرگونی‌های ظاهری شده است. نسخه‌ی ۴.۰ سرآغاز یک تحول آشکار در چهره‌ی اندروید بود. این نسخه با معرفی تم Holo که فضایی سایبرپانکی به محیط کاربری می‌بخشید، باعث شد اپلیکیشن‌هایی که برای نسخه‌های قدیمی‌تر مانند Froyo طراحی شده بودند، به وضوح شکلی ناموزون و کهنه به خود بگیرند.

این چرخه با معرفی هر زبان طراحی جدید تکرار شد. اندروید ۴.۴ گام بعدی در این بازطراحی بود و دیری نپایید که نسخه‌ی ۵.۰ «لالی‌پاپ» با معرفی «متریال دیزاین»، انقلابی در این عرصه به پا کرد. متریال دیزاین، علی‌رغم بازنگری‌های متعدد، همچنان به عنوان زبان طراحی اصلی گوگل شناخته می‌شود و ما شاهد تکامل آن در قالب «متریال یو» و اخیراً «متریال ۳ اکسپرسیو» بوده‌ایم. کاربران آیفون نیز با هر بازطراحی عمده در iOS، با شرایطی مشابه مواجه می‌شوند، هرچند که توسعه‌دهندگان در اکوسیستم اپل، به طور سنتی، سرعت عمل بیشتری در تطبیق نرم‌افزارهای خود با استانداردهای جدید نشان داده‌اند. حال باید منتظر ماند و دید که آن‌ها با چه سرعتی خود را با چشم‌انداز جدید اپل موسوم به «Liquid Glass» هماهنگ خواهند کرد.

فقدان گزینه‌ای برای رهایی از تبلیغات

تبلیغات رفته‌رفته به تمام رسانه‌ها و نرم‌افزارها نفوذ کرده‌اند. با این حال، وجود تبلیغات اجباری، چه در یک رسانه و چه در یک اپلیکیشن، به هیچ وجه پذیرفتنی نیست. همان‌طور که کاربران برای سرویس‌های استریم مانند نتفلیکس، دیزنی پلاس و یوتیوب، هزینه‌ی اشتراک بدون تبلیغات را متقبل می‌شوند، در دنیای اپلیکیشن‌ها نیز اولویت با برنامه‌هایی است که یا کاملاً بدون تبلیغ هستند و یا امکان حذف دائمی آن‌ها را در ازای پرداخت هزینه فراهم می‌کنند. این رویکرد دوم کاملاً منصفانه است، چرا که توسعه‌دهندگان نیز برای ادامه‌ی فعالیت خود به درآمد نیاز دارند.

اما اپلیکیشن‌هایی که هیچ راهی برای حذف تبلیغات پیش‌بینی نکرده‌اند، به راستی کلافه‌کننده‌اند. تماشای یک بنر تبلیغاتی ثابت در بالا یا پایین صفحه، خواه در یک ابزار کاربردی یا یک بازی سرگرم‌کننده، تجربه‌ی کاربری را مخدوش می‌کند. پاپ‌آپ‌های تمام‌صفحه وضع را از این هم بدتر می‌کنند. و زمانی که پخش یک ویدیوی تبلیغاتی اجباری و غیرقابل حذف آغاز می‌شود، کاربر بی‌اختیار و در سریع‌ترین زمان ممکن، اپلیکیشن را می‌بندد.

الزام به ایجاد حساب کاربری برای وظایف پیش پا افتاده

امروزه مدیریت انبوه حساب‌های کاربری آنلاین به چنان معضلی تبدیل شده که گویی خودِ «نرم‌افزارهای مدیریت رمز عبور» نیز به یک مدیر نیاز پیدا کرده‌اند. از خرید کنسول بازی و افتتاح حساب بانکی گرفته تا فعال‌سازی یک خودروی جدید یا ترموستات هوشمند، تقریباً هیچ فعالیتی بدون درخواست برای ایجاد یک حساب کاربری جدید ممکن نیست و این قاعده در مورد بسیاری از اپلیکیشن‌ها نیز حاکم است.

با این حال، اپلیکیشن‌هایی که برای قابلیت‌های کاملاً آفلاین و قابل اجرا روی خود دستگاه، کاربر را به ساخت حساب کاربری مجبور می‌کنند، به کلی جذابیت خود را از دست می‌دهند. برای مثال، اپلیکیشن پیش‌فرض «Samsung Notes» به راحتی فایل‌های PDF را به صورت لوکال ویرایش می‌کند؛ با این منطق، چه لزومی دارد برنامه‌ای مانند «ادوبی» برای همین کار، یک حساب آنلاین طلب کند؟ یک ابزار ایده‌آل برای تبدیل گفتار به متن، باید پردازش را روی حافظه‌ی خود دستگاه انجام دهد، نه آنکه هر فایل صوتی را به یک سرور ابری منتقل و در آنجا ذخیره کند. این‌ها همگی وظایفی هستند که از مدت‌ها پیش به سادگی روی خود دستگاه قابل انجام بوده‌اند. منطق حکم می‌کند که کاربر برای چنین اموری، حریم خصوصی و کنترل خود را بیش از حد لازم به شرکت‌ها واگذار نکند.

عدم سازگاری با نسبت تصویر نمایشگر 

این نقصی است که بیش از همه، گریبان‌گیر کاربران گوشی‌های هوشمندِ خاص و نامتعارف می‌شود. گوشی‌های تاشوی کتابی مانند گوشی زد فولد ۷، نمونه‌ی بارز این دستگاه‌ها هستند؛ با یک نمایشگر بیرونی کشیده و یک نمایشگر داخلی که به مربع نزدیک‌تر است. اگرچه سامسونگ با قابلیت‌های نرم‌افزاری خود اپلیکیشن‌ها را به سازگاری وادار می‌کند و از این رو مشکلات مقیاس‌بندی در آن کمتر از رقبایی چون Google Pixel 9 Pro Fold یا OnePlus Open است، اما عدم تطابق کامل یک اپلیکیشن با ابعاد صفحه، یک ایراد اساسی و غیرقابل بخشش محسوب می‌شود. نمایش محتوا با نوارهای سیاه ضخیم در طرفین، تجربه‌ی کاربری را به شدت تنزل داده و به هیچ عنوان قابل‌قبول نیست.

این پدیده بیش از همه در بازی‌های موبایلی مشاهده می‌شود. در حالی که برخی بازی‌ها استادانه تمام فضای نمایشگر را پوشش می‌دهند، عناوین بسیاری قادر به تطبیق خود با رزولوشن‌های غیراستاندارد نیستند. در چنین شرایطی، کمتر کاربری حاضر است لذت بازی را فدای تماشای نوارهای سیاه آزاردهنده در بالا و پایین تصویر کند.