وان‌پلاس با حذف این قابلیت در حال کشتن اصالت خود است
حذف دکمه‌ی اسلایدر آلارم نه تنها کمکی به بهبود وضعیت وان‌پلاس نمی‌کند، بلکه با این کار این شرکت درهای انتقاد را به سوی خود باز خواهد کرد.
تبلیغات
از زمان آغاز به کار به‌یادماندنی وان‌پلاس در بیش از یک دهه قبل، گوشی‌های هوشمند این شرکت همواره جایگاهی ویژه در میان علاقه‌مندان به فناوری داشته‌اند و در فراز و نشیب‌های مسیر، این محبوبیت را حفظ کرده‌اند. در برابر تغییرات بزرگ سخت‌افزاری و نرم‌افزاری این شرکت، رویکرد کلی همواره پذیرش و سازگاری بوده است. حقیقتاً، وان‌پلاس به‌ندرت قدمی اشتباه برداشته و معمولاً در هر دو عرصه، عملکردی تحسین‌برانگیز داشته است؛ به همین علت، محصولات این برند همواره جایگاه برجسته‌ای را در فهرست برترین گوشی‌های تاریخ به خود اختصاص داده‌اند. با این همه، ظاهراً با وان‌پلاس ۱۵، شاهد یک تحول بنیادین خواهیم بود؛ تغییری که پذیرش آن چندان آسان به نظر نمی‌رسد. وان‌پلاس احتمالاً قصد دارد سوییچ سه‌حالته و نمادین خود، موسوم به «اسلایدر هشدار» را حذف کند. در عوض، تقریباً به طور قطع، یک دکمه‌ی قابل شخصی‌سازی جایگزین آن خواهد شد؛ مصداق بارزِ ضرب‌المثل «سری را که درد نمی‌کند، دستمال نمی‌بندند».
پایان کار بهترین ویژگی وان‌پلاس
تجربه‌ی کار با گوشی‌های وان‌پلاس ۱۳ و اوپو فایند X8 پرو در طول سال ۲۰۲۵ نشان داد که این دو دستگاه در قیاس با همتایان اندرویدی خود، از اکثر جهات تقریباً بی‌نقص هستند؛ به‌ویژه زمانی که قیمت بسیار رقابتی مدل‌های جهانی آن‌ها را در نظر بگیریم. هر دو گوشی به اسلایدر هشدار مجهز بودند و همه چیز بی‌نقص و مطلوب بود. کاربر می‌توانست به سادگی و حتی بدون نیاز به خارج کردن گوشی از جیب، با یک حرکت ساده بین حالت‌های «سکوت»، «ویبره» و «زنگ» جابجا شود. بازخورد لرزشی (هپتیک) دستگاه نیز به وضوح نشان می‌داد که کدام حالت فعال شده است.
در طرف مقابل، اوپو فایند X8 اولترا قرار داشت؛ محصولی که با وجود رام مخصوص چین و چالش‌های ناشی از آن برای کاربری روزمره، به یک دکمه میان‌بر قابل شخصی‌سازی در کنار خود مجهز بود که از «دکمه اکشن» اپل الهام گرفته بود. اگرچه می‌توان عملکردهای مختلفی را به این دکمه اختصاص داد، اما دامنه انتخاب‌ها نسبتاً محدود است. برای مثال، امکان تعریف یک میان‌بر کاملاً اختصاصی وجود ندارد و کاربر باید از میان گزینه‌های از پیش تعریف‌شده و مشخصی انتخاب کند. تعبیه‌ی این دکمه در جایگاه همیشگی سوییچ سه‌حالته، از همان ابتدا تجربه‌ای ناخوشایند و نابه‌جا بود. در دست گرفتن محصولی از وان‌پلاس یا اوپو بدون آن کلید فیزیکی منحصربه‌فرد که بیش از یک دهه جزو ویژگی‌های محبوب و ارزشمند آن به شمار می‌رفت، حسی غریب و کاملاً غیرطبیعی القا می‌کند.
درست است که این «دکمه‌ی میان‌بُر» قابلیت سفارشی‌سازی دارد و تغییر وضعیت زنگ نیز یکی از گزینه‌های آن است. اما مشکل اینجاست که این دکمه حالت‌ها را فقط به صورت ترتیبی و پشت سر هم عوض می‌کند. در نتیجه، دیگر نمی‌توان با یک حرکت سریع و ساده، گوشی را از حالت صدا‌دار مستقیماً به حالت سکوت کامل برد. در عوض، کاربر مجبور است این دکمه‌ی جدید را نگه دارد و با شمردن تعداد لرزش‌ها، حدس بزند که کدام حالت فعال شده است. چنین فرآیندی در قیاس با سوییچ سخت‌افزاری کلاسیک، به شکلی باورنکردنی غیرطبیعی و پیچیده است. اگر وان‌پلاس بخواهد راه شرکت مادرش را ادامه دهد و این دکمه‌ی میان‌بُر را در مدل‌های آتی خود نیز به کار گیرد، به سختی می‌توان انتظار داشت که تجربه‌ی کاربری با وان‌پلاس ۱۵، تفاوت چشمگیری داشته باشد. آن حس آشنا و دوست‌داشتنی سابق از بین رفته است؛ حقیقتی که نمی‌توان آن را کتمان کرد.
راهکار بدیهی برای «معضل» اسلایدر هشدار
اما دلیل اصلی حذف سوییچ زنگ چیست؟ «پیت لاو»، مدیرعامل وان‌پلاس، چنین توضیح می‌دهد که شرکت آماده است تا با بخشی از هویت خود وداع کند، چرا که:
«...اسلایدر هشدار یک کلید فیزیکی است. کارایی آن با موقعیت فیزیکی‌اش گره خورده و این یعنی نمی‌توان بدون قربانی کردن سادگی ذاتی‌اش، آن را بازبرنامه‌ریزی کرد یا قابلیت‌هایش را گسترش داد.» - پیت لاو، مدیرعامل وان‌پلاس
این استدلال قابل درک است. سفارشی‌سازی مهم است و واقعیت این است که با سوییچ استاندارد زنگ، جز تغییر حالت‌های صدا، عملاً کار دیگری نمی‌توان کرد.
اما راه‌حل برای هرکس که ذره‌ای قدرت تفکر انتقادی داشته باشد، همیشه واضح بوده است: به جای قربانی کردن سوییچ زنگ برای یک دکمه‌ی اکشن قابل برنامه‌ریزی، کافی است هر دو را در اختیار کاربر بگذارید!
اینجا مسئله «یا این، یا آن» نیست. در لبه‌ی یک گوشی هوشمند امروزی، فضای فیزیکی کافی برای گنجاندن همزمان یک سوییچ و یک دکمه‌ی سفارشی‌سازی‌شده وجود دارد. به راحتی می‌توان از مزایای هر دو جهان بهره‌مند شد و به این قائله خاتمه داد. با این کار، هم عاشقان سوییچ کلاسیک زنگ راضی خواهند بود و هم آن‌هایی که به دنبال کاربرد یک دکمه‌ی قابل تنظیم هستند، می‌توانند تجربه‌ی کاربری را برای خود شخصی‌سازی کنند. بی‌تردید می‌توان هر دو را با هم داشت؛ و وان‌پلاس با این کار، اندک هویت باقی‌مانده‌ی خود در اقیانوس بی‌کران بازار اندروید را از دست نخواهد داد.
معامله‌ای که نه یک ارتقا، بلکه یک خیانت به نظر می‌رسد
سوییچ زنگ، که ده سال پیش با وان‌پلاس ۲ به دنیای فناوری معرفی شد، آرام و پیوسته به یکی از تحسین‌برانگیزترین ویژگی‌های سخت‌افزاری بدل گشت؛ یک قابلیت هوشمندانه و بی‌ادعا که بی‌آنکه هزینه‌ای در بر داشته باشد، ارزش افزوده‌ی فراوانی خلق می‌کرد. این کلید تا به امروز، امضای درخشان دستگاه‌های وان‌پلاس بوده؛ ویژگی‌ای که همیشه این آرزوی پنهان وجود داشت که توسط سایر سازندگان اندرویدی نیز تقلید شود.
طی سال‌های گذشته، ما شاهد حذف بسیاری از قابلیت‌های سخت‌افزاری نمادین از گوشی‌های هوشمند بوده‌ایم:
- جک میلی‌متری صدا
- درگاه کارت حافظه
- چراغ اعلان
- باتری قابل تعویض توسط کاربر
- پرچمداران کامپکت و خوش‌دست
- پشتیبانی از رادیو
- سهولت در آنلاک کردن بوت‌لودر و نصب رام‌های سفارشی
این فهرست بلندبالا، خاطرات تلخی را برای کسانی زنده می‌کند که بیش از یک دهه پیش و در عصر طلایی اندروید، از کاربران پر و پا قرص گوشی‌های هوشمند بوده‌اند. از همین حالا می‌توان آن طعم گس و تلخ‌کامی حاصل از حذف یکی از آخرین امضاهای اصیل دنیای اندروید را در دهان حس کرد؛ حذفی که ناقوس پایان یک دوران را به صدا درمی‌آورد.
برچسب‌ها:
