علت خراش‌های مرموز در آیفون 17 پرو مشخص شد

عرضه‌ی سری آیفون ۱۷ پرو، نشانگر بازگشت اپل به طراحی بدنه‌های یکپارچه آلومینیومی پس از تقریباً هشت سال سلطه‌ی طراحی «ساندویچ شیشه‌ای» بود. با این حال، این بازگشتی جنجالی است، زیرا به نظر می‌رسد این گوشی به طرز نامتعارفی مستعد خراشیدگی است. اکنون به لطف کالبدشکافی دقیق وب‌سایت iFixit، پرده از دلیل احتمالی این آسیب‌پذیری برداشته شده است.

تیم iFixit با کالبدشکافی کامل آیفون ۱۷ پرو و در حین بررسی اجزای داخلی، آزمون‌هایی را برای یافتن ریشه‌ی این مشکل انجام داد. نتایج نشان می‌دهد که ضعف اصلی به فرآیند «آنودایز شدن» در لبه‌های تیز دستگاه بازمی‌گردد. لایه‌ی اکسید رنگی که وظیفه‌ی محافظت از سطح را بر عهده دارد، در این نواحی شکننده بوده و به راحتی دچار پریدگی یا پوسته‌پوسته شدن می‌شود؛ این پدیده به‌ویژه در اطراف جزیره‌ی برجسته‌ی دوربین مشهود است.

به گفته‌ی دیوید نیبور، متخصص علم مواد و مالک شرکت مهندسی متالورژی نیبور، این مسئله نه به دلیل جایگزینی تیتانیوم با آلومینیوم، بلکه ریشه در هندسه‌ی طراحی خود گوشی دارد. نیبور می‌گوید: «اپل می‌توانست با طراحی منحنی‌های نرم‌تر و پرهیز از گوشه‌های تیز، کاملاً از این مشکل جلوگیری کند.» وی توضیح می‌دهد که لایه‌ی آنودایز شده به صورت یکنواخت به لبه‌های تیز نمی‌چسبد. هرچند خراش‌های روی سطح صاف بدنه اغلب سطحی هستند، اما لب‌پریدگی‌های ایجاد شده در امتداد ماژول دوربین، آلومینیوم براق زیرین را آشکار ساخته و آسیب را بسیار مشهودتر از آنچه واقعاً هست، جلوه می‌دهند. در واقع، مشکل این نیست که این گوشی بیشتر از یک تلفن آلومینیومی استاندارد آسیب می‌بیند، بلکه آسیب‌های آن بسیار بیشتر به چشم می‌آیند.

در سایر بخش‌های کالبدشکافی، آیفون ۱۷ پرو امتیاز موقت تعمیرپذیری 7 از 10 را دریافت کرد که آن را هم‌رده‌ی آیفون Air با ساختار قابل دسترس‌تر قرار می‌دهد. آیفون ۱۷ پرو شرایط پیچیده‌ای دارد: در برخی جنبه‌ها پیشرفت‌های چشمگیری داشته، اما در برخی دیگر، یک عقب‌گرد آشکار محسوب می‌شود. بزرگترین نقطه ضعف، حذف طراحی «دسترسی دوگانه» است که در مدل‌های سال‌های قبل معرفی شده بود. پیش از این، تعمیرکاران با جدا کردن پنل شیشه‌ای پشتی به اکثر قطعات داخلی دسترسی داشتند. اما در آیفون ۱۷ پرو، پنل کوچک پشتی تنها دسترسی به سیم‌پیچ شارژ بی‌سیم را ممکن می‌سازد. این یعنی اکثر تعمیرات کلیدی شامل تعویض نمایشگر ترک‌خورده یا بدنه‌ی آسیب‌دیده، اکنون نیازمند فرآیند پرخطر و پرهزینه‌ی جداسازی نمایشگر است. البته با توجه به بدنه‌ی یکپارچه، این بازگشت به روش‌های قدیمی تعمیر (مشابه آیفون ۶ و ۷) قابل پیش‌بینی بود. با این حال، وجود پنل قابل جداسازی در پشت دستگاه این امید را ایجاد کرده بود که بتوان حداقل برخی تعمیرات جزئی را از این طریق انجام داد؛ امیدی که در عمل به یأس تبدیل شد.

با این همه، پس از ورود به داخل دستگاه، پیشرفت‌های اپل نمایان می‌شود. برای نخستین بار در تاریخ آیفون، باتری درون یک سینی فلزی قرار گرفته که با پیچ محکم شده است. این طراحی هوشمندانه به تعمیرکاران اجازه می‌دهد تا به جای استفاده از چسب‌های کشیدنی یا ابزارهای اهرمی، باتری را به سادگی با باز کردن چند پیچ تعویض کنند. همچنین، یک سیستم خنک‌کننده‌ی جدید با عنوان «محفظه بخار ماژولار» میان تراشه‌ی A19 Pro و باتری تعبیه شده است.

دوربین‌های پشتی نیز به صورت ماژولار طراحی شده و به راحتی قابل تعویض هستند. اما در مقابل این نقاط قوت، اپل از تعداد و تنوع سرسام‌آوری از بست‌ها و پیچ‌ها استفاده کرده است: مجموعاً پنج نوع پیچ مختلف شامل پنتالوب، فیلیپس، سه‌پر، استندآف و نسل جدید تورکس پلاس. در نهایت، هر گام مثبتی که اپل در راستای بهبود تعمیرپذیری برداشته، با یک عقب‌گرد در بخشی دیگر خنثی می‌شود و به همین دلیل، امتیاز نهایی از 7 فراتر نمی‌رود.