آیا گوشی‌های ارزان واقعاً از مدل‌های گران‌تر ضعیف‌ترند؟
در بازاری که اکثر گوشی‌های میان‌رده خود را به سطح پرچمداران رساندند دیگر نمی‌توان گفت که دادن هزینه کمتر به معنی پایین بودن کیفیت است.
تبلیغات
آیفون X با عرضه در سال ۲۰۱۷ و برچسب قیمتی ۱۰۰۰ دلاری، فصل جدیدی را در بازار گوشی‌های هوشمند گشود و دسته‌بندی جدیدی تحت عنوان «فراپرچمداران» را بنیان نهاد که به پیشرفته‌ترین و گران‌بهاترین مدل‌ها اختصاص داشت. طولی نکشید که سایر برندها نیز از این استراتژی پیروی کردند و اکنون بازار مملو از گوشی‌های هوشمندی است که قیمت آن‌ها از مرز هزار دلار فراتر می‌رود.
اگرچه این حقیقت انکارناپذیر است که خرید پرچمدار یک شرکت، دستیابی به بهترین و کامل‌ترین محصول آن را تضمین می‌کند، اما همگان حاضر به پرداخت چنین هزینه‌ی سنگینی برای یک گوشی هوشمند نیستند. آمارها نیز این ادعا را ثابت می‌کنند: آیفون ۱۵ در سال ۲۰۲۴ به پرفروش‌ترین گوشی هوشمند در ایالات متحده تبدیل شد، با وجود آنکه کامل‌ترین محصول عرضه‌شده توسط اپل نبود. رقابت در بازار گوشی‌های اقتصادی و خوش‌قیمت به مراتب فشرده‌تر است؛ جایی که سازندگان می‌کوشند ضمن حفظ قیمت‌گذاری رقابتی، حداکثر امکانات ممکن را در دستگاه‌های خود تعبیه کنند.
امروزه می‌توان یک گوشی هوشمند کاملاً نو و پایه را با کمتر از ۲۰۰ دلار تهیه کرد. با این حال، این مدل‌ها عموماً تنها به حداقل سخت‌افزار لازم برای یک عملکرد پایه‌ای مجهز شده‌اند و قیاس آن‌ها با پرچمداران گران‌بها به هیچ وجه عادلانه نیست. از سوی دیگر، محصولات میان‌رده از برندهایی چون وان‌پلاس، ناتینگ و شیائومی به «ارزش خرید استثنایی» خود (نسبت عملکرد به قیمت) شهره‌اند؛ ارزشی که اغلب این تردید جدی را در ذهن خریدار ایجاد می‌کند که آیا پرداخت دو برابر هزینه برای یک مدل پرچمدار، اساساً توجیه منطقی دارد یا خیر.
برتری‌های شگفت‌انگیز گوشی‌های میان‌رده
با توجه به حضور گسترده‌ی گوشی‌های هوشمند، به‌خصوص مدل‌های اندرویدی، در تقریباً تمام بازه‌های قیمتی، تصمیم‌گیری برای تعیین بودجه‌ی خرید یک دستگاه جدید می‌تواند بسیار چالش‌برانگیز باشد. یک حد میانه‌ی هوشمندانه، انتخاب دستگاهی در محدوده‌ی قیمتی ۵۰۰ تا ۸۰۰ دلار است. این گوشی‌ها ضمن آنکه به شکل قابل توجهی از پرچمداران ارزان‌تر هستند، به اندازه‌ای از مدل‌های اقتصادی فاصله گرفته‌اند که دیگر دغدغه‌هایی نظیر سخت‌افزار منسوخ و کیفیت ساخت پایین، در مورد آن‌ها مطرح نیست.
تجربه‌ی بصری و کار با نمایشگر، بی‌تردید یکی از کلیدی‌ترین عواملی است که به یک گوشی هوشمند، هویتی مدرن می‌بخشد. دستگاه‌های میان‌رده این فرمول را به کمال رسانده‌اند: بهره‌گیری از پنل‌های شفاف با وضوح و نرخ نوسازی بالا. ماحصل این ترکیب، تجربه‌ای کاربری است که به طور محسوسی سریع‌تر و روان‌تر احساس می‌شود. در حقیقت، با توجه به افزایش ظرفیت باتری‌ها، یک گوشی میان‌رده در قیاس با دستگاه‌های گران‌قیمتی که نمایشگرهایی با وضوح بالاتر و سخت‌افزاری بسیار پرمصرف دارند، اغلب شارژدهی و دوام باتری به مراتب بهتری را نوید می‌دهد.
گوشی‌های سری پیکسل گوگل مدت‌هاست که به عنوان بهترین‌های دنیای عکاسی موبایل ستایش می‌شوند و بخش عمده‌ی این اعتبار، مدیون پردازش نرم‌افزاری قدرتمند آن‌هاست. این یعنی حتی مدل‌های اقتصادی‌تر این شرکت، نظیر گوگل پیکسل 9a با قیمت ۴۹۹ دلار، در زمینه‌ی عملکرد دوربین، فاصله‌ی خود را با گوشی‌های گران‌قیمت به شکل چشمگیری کم می‌کنند. کاربر همان تجربه‌ی نرم‌افزاری ممتاز را بدون نیاز به پرداخت بیش از هزار دلار به دست می‌آورد. به همین ترتیب، وان‌پلاس 13R با قیمت ۵۹۹ دلار، گواهی بر این مدعاست که می‌توان عملکردی در سطح بهترین‌ها، شارژ فوق‌سریع و قابلیت‌های هوش مصنوعی کاربردی را در یک گوشی هوشمند تجربه کرد، بدون آنکه نیاز به پرداخت هزینه‌ای سرسام‌آور باشد.
با این حال، چرا گوشی‌های گران‌قیمت همچنان ارزش خرید دارند؟
یک گوشی میان‌رده‌ی هوشمندانه می‌تواند تا ۸۰ درصد از تجربه‌ی کار با یک پرچمدار را به ارمغان بیاورد؛ میزانی که برای عموم کاربران کاملاً رضایت‌بخش است. اما آن ۲۰ درصد باقی‌مانده، همان تجربه‌ی اعلایی است که در ازای پرداخت هزینه‌ای بیشتر و برای دستیابی به برترین سطح از سخت‌افزار، حاصل می‌شود؛ کیفیتی که منحصراً در انحصار دستگاه‌های گران‌بهاست. به عنوان مثال، آیفون ۱۶ را در برابر آیفون ۱۶ پرو قرار دهید. با آنکه هر دو مدل از سیستم دوربین توانمند، عملکردی قابل اتکا و تجربه‌ی نرم‌افزاری یکسان بهره می‌برند، مدل‌های پرو به مجموعه‌ی دوربین به مراتب پیشرفته‌تر و نمایشگری ۱۲۰ هرتزی با روشنایی و سرعت بیشتر مجهز شده‌اند. به همین ترتیب، گوشی S25 اولترا با ارائه‌ی سخت‌افزاری که به سادگی یک سر و گردن بالاتر است، گوی سبقت را از نسخه‌ی استاندارد سامسونگ S25 می‌رباید.
کیفیت ساخت، حوزه‌ی دیگری است که شکافی عمیق و محسوس میان گوشی‌های گران‌قیمت و همتاهای ارزان‌ترشان ایجاد می‌کند. به‌کارگیری متریال‌هایی نظیر تیتانیوم و فولاد ضدزنگ که حس استحکام و تجمل را القا می‌کنند، عموماً امضای طراحی گران‌ترین گوشی‌های هوشمند است. این دستگاه‌ها همچنین به لطف سپرهای محافظ پیشرفته‌تری چون گوریلا گلس ویکتوس ۲، از مقاومت نمایشگر بسیار بالاتری برخوردارند.
علاوه بر این، گوشی‌های پرمیوم با وعده‌ی چرخه‌های پشتیبانی نرم‌افزاری طولانی‌تری عرضه می‌شوند؛ این مزیت یک فاکتور کلیدی برای ارزش بلندمدت دستگاه است که در بازار گوشی‌های اقتصادی باید با دقت بیشتری بررسی شود. و هرچند کارایی در دستگاه‌های میان‌رده دیگر یک دغدغه‌ی اصلی محسوب نمی‌شود، اما انتخاب یک گوشی گران‌قیمت به معنای در اختیار داشتن جدیدترین و قدرتمندترین تراشه‌ی روز است؛ تراشه‌ای که برای اجرای بازی‌های سنگین و پردازش‌های پیچیده‌ی هوش مصنوعی روی دستگاه، عملکردی بی‌چون‌وچرا ارائه می‌دهد. سخت‌افزار توانمند، فرسایش عملکردی کندتری نیز دارد و اصالت و کارایی خود را برای مدت طولانی‌تری حفظ می‌کند. دقیقاً به همین دلیل است که خرید یک پرچمدار متعلق به یک یا دو سال گذشته، می‌تواند یک راهکار مالی هوشمندانه تلقی شود.
