۱۰ گوشی محبوب از دههٔ ۲۰۰۰ که توسط نوکیا ساخته نشده‌اند

با آنکه نوکیا بی‌تردید برترین برند گوشی‌های هوشمند دههٔ ۲۰۰۰ بود، برندهای دیگری مانند سونی اریکسون، اچ‌تی‌سی و سامسونگ نیز در آن دوران دستگاه‌هایی شاخص و نوآورانه عرضه کردند.

Siemens SX1

گوشی‌های زیمنس در اروپا محبوبیت بالایی داشتند و SX1 تنها تجربهٔ جدی این شرکت در دنیای گوشی‌های هوشمند بود. در آن زمان، این مدل به یکی از خواستنی‌ترین و خاص‌ترین گوشی‌ها تبدیل شده بود. طراحی جسورانه و خلاقانهٔ آن به‌خوبی با خاص‌ترین مدل‌های نوکیا رقابت می‌کرد. بازی واقعیت افزودهٔ Mozzies که به‌صورت پیش‌فرض روی دستگاه نصب شده بود، برای کاربران تجربه‌ای کاملاً متفاوت و شگفت‌انگیز به شمار می‌رفت.

اگرچه از آخرین مواجهه با این گوشی بیش از بیست سال می‌گذرد، SX1 همچنان یکی از به‌یادماندنی‌ترین و تأثیرگذارترین گوشی‌های آن دوران محسوب می‌شود.

Sony Ericsson W950

W950 با برند واک‌من سونی عرضه شد و یکی از بهترین گوشی‌های مخصوص پخش موسیقی به‌شمار می‌رفت.

با وجود اینکه حافظهٔ ۴ گیگابایتی در سال ۲۰۰۸ چندان قابل توجه به نظر نمی‌رسید، اما توانایی ذخیرهٔ بیش از هزار آهنگ روی گوشی، تجربه‌ای خاص و فراموش‌نشدنی بود. رابط کاربری دستگاه به‌طور کامل برای پخش موسیقی بهینه‌سازی شده بود. دکمه‌ای اختصاصی در سمت چپ برای اجرای برنامهٔ واک‌من وجود داشت و در بخش جلویی نیز کلیدهای کنترل موسیقی تعبیه شده بود که تجربه‌ای مشابه سری XpressMusic نوکیا ارائه می‌داد.

گرچه نسخهٔ UIQ از سیستم‌عامل سیمبیان تنوع برنامه‌ها و بازی‌های S60 نوکیا را نداشت، اما چند ابزار کاربردی توانستند کیفیت تجربهٔ کار با گوشی را افزایش دهند. تنها نقطهٔ ضعف آن، قلم بسیار کوچکش بود که بسیاری از کاربران آن را گم می‌کردند. با این حال، وجود دکمه صدای چرخشی و دکمهٔ بازگشت اختصاصی باعث شد غرق شدن در رابط کاربری همچنان ساده و روان باقی بماند.

Sony Ericsson P800

در دههٔ ۲۰۰۰، P800 دستگاهی بود که شور و شوق به گوشی‌های هوشمند را شعله‌ور کرد. در تبلیغات تلویزیونی، طراحی بدنه‌اش همچون سفینه‌ای فضایی جلوه می‌کرد. با باز کردن صفحه‌کلید، نمایشگر لمسی ۲.۹ اینچی به همراه رابط کاربری سیمبیان UIQ بهینه‌شده برای قلم ظاهر می‌شد. امکان جدا کردن صفحه‌کلید و تبدیل دستگاه به یک PDA جمع‌وجور، در سال ۲۰۰۲ قابلیت شگفت‌انگیزی بود.

Sony Ericsson P910

P910 نسخه‌ای تکامل‌یافته از P800 و P900 به‌شمار می‌رفت و در همهٔ زمینه‌ها بهبود یافته بود. رابط کاربری روان‌تر، سخت‌افزار قوی‌تر و صفحه‌کلید جانبی با چینش کامل QWERTY، تایپ پیام‌ها و ایمیل‌های طولانی را بسیار ساده‌تر می‌کرد. این ارتقاها سری P را رقیبی قدرتمند برای دستگاه‌های Communicator نوکیا و گوشی‌ها و PDAهای ویندوز موبایل ساخت. 

هرچند ابعاد کوچک بدنه تایپ متون طولانی را چالشی می‌کرد، اما پس از مدتی تجربهٔ کاربری صفحه‌کلید رضایت‌بخش بود. P910 همهٔ امکانات لازم برای زندگی همیشه آنلاین را در خود جمع کرده بود.

Samsung i8910 HD (Omnia HD)

اگرچه در دههٔ ۲۰۰۰ گوشی‌های سامسونگ چندان جذاب نبودند، اما Omnia HD نظرها را تغییر داد. این گوشی بر پایهٔ سیمبیان ساخته شده بود، اما نسخهٔ اولیهٔ رابط TouchWiz جلوه‌ای متفاوت از گوشی‌های S60 نوکیا مانند N97 داشت. فلسفهٔ طراحی صفحهٔ اصلی بر مبنای ویجت‌ها بود و ویجت‌های گوناگونی برای آلبوم عکس، پخش موسیقی، وضعیت هوا و… در اختیار کاربر قرار می‌داد. امکان قرار دادن چند صفحهٔ اصلی با چینش ویجت‌ها، سطح بالایی از شخصی‌سازی را فراهم می‌کرد.

اما درخشان‌ترین ویژگی Omnia HD نمایشگر ۳.۷ اینچی AMOLED بود که با وضوح ۳۶۰ در ۶۴۰ پیکسل، بسیاری از گوشی‌های هم‌دوره را پشت سر می‌گذاشت. دوربین اصلی ۸ مگاپیکسل با فوکوس خودکار و قابلیت ضبط ویدئو ۷۲۰p با سرعت ۲۴ فریم بر ثانیه، تجربهٔ چندرسانه‌ای را به اوج می‌رساند. ترکیب نمایشگر عالی و پخش‌کننده‌های قدرتمند موسیقی و ویدئو، Omnia HD را به یکی از بهترین گوشی‌های چندرسانه‌ای دههٔ ۲۰۰۰ تبدیل کرد.

Motorola Rizr Z8

اگرچه بسیاری مدل V3 را نماد موفقیت موتورولا در دههٔ ۲۰۰۰ می‌دانند، Rizr Z8 با طراحی کشویی منحصر‌به‌فرد و کنترل‌پد گرد و بزرگ به تجربه‌ای متفاوت بدل شد. هر چند قدرت پردازشی چندان بالا نبود و برخی اپلیکیشن‌های جانبی به‌سختی اجرا می‌شدند، ساختار ارگونومیک بدنه هنگام باز شدن امکان نگه‌داشتن راحت گوشی هنگام مکالمه را فراهم می‌کرد.

 Rizr Z8 شاید عملکردی خارق‌العاده نداشت، اما ترکیب ظاهر نوآورانه و مکانیزم کشویی، آن را به یکی از خاطره‌انگیزترین گوشی‌های پیش از عصر اندروید تبدیل کرد.

HTC TyTN II

جانشین موفق TyTN، مدل TyTN II با بدنه‌ای مقاوم و ضخیم توجه‌ها را جلب کرد. سخت‌افزار قدرتمند شامل پردازندهٔ کوالکام با نخستین نسخه‌های GPU آدرنو، دوربین اصلی ۳.۱۵ مگاپیکسل، دوربین جلو برای مکالمهٔ ویدئویی و نمایشگر ۲.۸ اینچ، تجربهٔ چندرسانه‌ای جامعی ارائه می‌کرد.

 وجود GPS، وای‌فای، صفحه‌کلید کامل QWERTY و حافظهٔ ۱۲۸ مگابایتی، امکانات گسترده‌ای را در اختیار کاربر می‌گذاشت. تنها نقطه‌ضعف سیستم‌عامل ویندوز موبایل ۶٫۰ بود که با وجود صفحه‌اصلی اختصاصی HTC کمی ظاهری تازه یافت، اما همچنان قدیمی و کمی کند احساس می‌شد. TyTN II با تمام کاستی‌ها، نمایشگر قدرت واقعی HTC در عرصهٔ گوشی‌های هوشمند بود.

HTC Touch Diamond

پاسخ HTC به آیفون، دستگاه Touch Diamond بود. حذف صفحه‌کلید کشویی و جایگزینی رابط لمسی TouchFLO 3D به تجربهٔ کاربری تازه‌ای انجامید که بعدها Sense UI نام گرفت. اگرچه سخت‌افزار این مدل تأثیرگذار بود، نقطهٔ قوت واقعی طراحی زاویه‌دار و انیمیشن‌های روان TouchFLO 3D بود. نمایشگر با وضوح ۴۸۰ در ۶۴۰ پیکسل جلوه‌ای خیره‌کننده به رابط می‌داد. 

ویجت ساعت در مرکز صفحه قرار داشت و با سوایپ یا لمس نمادهای پایین صفحه می‌شد به بخش‌های مختلف دسترسی یافت؛ بدون نیاز به ورود مستقیم به ساختار قدیمی ویندوز موبایل. تجربهٔ کار با Touch Diamond حس نوآوری و سادگی همزمان را به خوبی منتقل می‌کرد.

Sony Ericsson Xperia X1

Xperia X1 از نظر طراحی بی‌نظیر بود. این گوشی در اکتبر ۲۰۰۸، تقریباً شش ماه پس از Touch Diamond اچ‌تی‌سی، عرضه شد و تبدیل به یکی از اشیای خواستنی و خاص آن دوره گردید.

صفحه‌نمایش سه اینچی با وضوح ۴۸۰ در ۸۰۰ پیکسل، کیفیتی شبیه نمایشگر ریتینا ارائه می‌کرد؛ آن هم سال‌ها پیش از معرفی رسمی ریتینا در آیفون چهار! پردازندهٔ Qualcomm MSM7200، که بعدها در گوشی‌های محبوب اولیهٔ اندرویدی مانند HTC Hero و اولین نسل سامسونگ گلکسی نیز به‌کار رفت، قلب تپندهٔ دستگاه بود. رابط کاربری Xperia Panels پاسخی به تجربهٔ تمام لمسی آیفون بود. مشابه TouchFLO 3D، این رابط تلاش می‌کرد  ویندوز موبایل را وارد عصر لمسی کند و تا حدی در این کار موفق بود.

پس از آن Xperia X2 در اوایل ۲۰۱۰ و سپس اولین گوشی اندرویدی سونی اریکسون، Xperia X10، معرفی شد. در میان این سه مدل، طراحی خیره‌کننده و سخت‌افزار قدرتمند Xperia X1 هنوز جایگاه ویژه‌ای در خاطره‌ها دارد.

HTC HD2

شاهکار ویندوز موبایل اچ‌تی‌سی، HD2، یکی از برجسته‌ترین گوشی‌های هوشمند تاریخ است و در کنار Nokia 6600 و Sony Ericsson W950 جزو سه گوشی برتر دههٔ ۲۰۰۰ محسوب می‌شود. نمایشگر بزرگ ۴/۳ اینچی و کلیدهای فیزیکی زیر آن، همه توجه را به رابط Sense UI معطوف می‌کرد.

اولین تراشهٔ اسنپ‌دراگون کوالکام با پردازندهٔ یک گیگاهرتزی Scorpion و پردازندهٔ گرافیکی Adreno ۲۰۰، قدرت دستگاه را تأمین می‌کرد. دوربین پنج مگاپیکسلی عقب با فلاش دوگانه LED قابلیت ضبط ویدئو ۴۸۰p با نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه را داشت. حافظهٔ ۴۴۸ مگابایتی رم و ۵۱۲ مگابایت حافظهٔ داخلی بزرگ‌ترین نقطه‌ضعف دستگاه بود، اما امکان افزایش با کارت میکرو اس‌دی این محدودیت را جبران می‌کرد. نسخهٔ ابتدایی Sense UI شور و شوق تازه‌ای به پلتفرم رو به پیری ویندوز موبایل بازگرداند. اچ‌تی‌سی توانست آن را به تجربه‌ای کاملاً لمسی و رقابتی با iOS و اندروید تبدیل کند.

در سال‌های بعد، جامعهٔ توسعه‌دهندگان موفق شد HD2 را به اندروید، ویندوز فون هفت، اوبونتو و حتی Windows RT تجهیز کند. HD2 بی‌تردید بهترین دستگاه ویندوز موبایل تاریخ و یکی از ماندگارترین گوشی‌های اچ‌تی‌سی است.