گوگل پیکسل وارد دوران جدید و پرخطری شده است

طی روزهای گذشته، گزارشی منتشر شد که نشان می‌دهد گوگل تصمیم دارد نه‌تنها تولید تراشه‌ی جدید خود یعنی Tensor G5 را به شرکت تایوانی TSMC واگذار کند، بلکه این همکاری استراتژیک ممکن است تا پنج سال آینده ادامه داشته باشد. اگر این گزارش صحت داشته باشد، می‌توان انتظار داشت که تراشه‌های تنسور ساخت TSMC از سری پیکسل 10 آغاز شده و دست‌کم تا سری پیکسل 14 ادامه پیدا کنند؛ رویدادی که می‌تواند آغازگر فصلی تازه و شاید حتی نقطهٔ عطفی برای برند پیکسل باشد.

از زمان معرفی اولین تراشهٔ تنسور در سال ۲۰۲۱، این خانوادهٔ تراشه‌ها هرگز در زمینه‌هایی مانند توان پردازشی، بهره‌وری انرژی یا کنترل حرارتی عملکرد چشمگیری نداشته‌اند. در طول این سال‌ها، بسیاری از کاربران و منتقدان، دلیل این مشکلات را به شراکت گوگل با سامسونگ نسبت داده‌اند؛ چرا که تمامی نسل‌های قبلی تراشه‌های تنسور توسط سامسونگ تولید شده‌اند. اما اکنون با کنار رفتن سامسونگ از فرآیند تولید و جایگزینی احتمالی TSMC، که در زمینه تولید تراشه‌های پیشرفته سابقه‌ای درخشان دارد، امید می‌رود که کیفیت، ثبات و کارایی تراشه‌های تنسور به‌طور قابل توجهی ارتقا یابد.

فرصتی تاریخی برای جبران کاستی‌های گذشته

از همان نخستین نسل تراشه‌های تنسور، یعنی Tensor G1 که همراه با پیکسل 6 معرفی شد، مجموعه‌ای از انتقادات نسبت به عملکرد فنی آن شکل گرفت. این انتقادات که تا نسل چهارم این تراشه‌ها یعنی Tensor G4 در گوشی‌های پیکسل ۹ نیز ادامه داشته‌اند، عمدتاً بر سه محور اصلی متمرکز بوده‌اند: قدرت پردازشی کمتر از رقبا، ضعف در کنترل دما و عمر باتری نسبتاً پایین.

در نسل‌های نخست، یعنی تراشه‌های G1 و G2 که به ترتیب در سری پیکسل 6 و 7 استفاده شدند، این مشکلات در اوج خود بودند و عملکرد گوشی را شدیدا تحت تاثیر قرار دادند. کاربران در آن زمان گزارش‌های متعددی از افت عملکرد ناگهانی، کاهش سریع شارژ باتری و داغ شدن بیش‌ازحد دستگاه ارائه کردند و به شدت از آن ناراضی بودند. اگرچه در تراشهٔ G3 که در سری پیکسل 8 به‌کار رفته بود، بهبودهایی در بخش‌های مختلف صورت گرفت، و در نسل چهارم یعنی G4 عملکرد به مراتب متعادل‌تری دیده می‌شود، اما همچنان بسیاری معتقدند این تراشه‌ها نتوانسته‌اند به سطح استانداردهای روز دنیای موبایل دست پیدا کنند.

تراشه‌های تنسور گوگل تاکنون هرگز به سطحی نرسیده‌اند که بتوان آن‌ها را هم‌تراز یا حتی رقیب واقعی تراشه‌های قدرتمند موجود در بازار دانست. در هر نسل جدید، به جای آنکه تلاشی جدی برای رقابت با بازیگران اصلی صنعت مانند کوالکام و مدیاتک صورت گیرد، تنها قدم‌هایی آهسته و تدریجی برای رفع نواقص نسل پیشین برداشته شده‌اند. هرچند در نگاه کلی می‌توان بهبودهایی را در عملکرد گوشی‌های پیکسل از نسل به نسل مشاهده کرد، اما این پیشرفت‌ها به هیچ‌وجه کافی نبوده‌اند تا فاصلهٔ موجود با تراشه‌های پرچم‌دار سری اسنپ‌دراگون یا دیمنسیتی جبران شود. در واقع، با گذشت هر سال، شکاف عملکرد و کارایی میان تراشه‌های تنسور و رقبای اصلی آن‌ها نه‌تنها کمتر نشده، بلکه گاه عمیق‌تر و چالش‌برانگیزتر نیز شده است.

شاهدی آشکار بر این تفاوت، زمانی نمایان شد که کوالکام در سال ۲۰۲۲ تصمیم گرفت تولید نسخهٔ بهبودیافتهٔ Snapdragon 8 Gen 1 را از سامسونگ به TSMC واگذار کند. با اینکه طراحی کلی دو تراشه تفاوت چندانی نداشت، تنها جابجایی خط تولید موجب شد نسخهٔ جدید با حدود 10  درصد افزایش قدرت پردازشی و نزدیک به ۳۰ درصد بهبود در مصرف انرژی همراه شود. این مثال به‌روشنی نشان می‌دهد که انتخاب کارخانهٔ سازنده تا چه اندازه می‌تواند بر عملکرد نهایی تراشه تأثیرگذار باشد.

اکنون، با مطرح شدن خبر انتقال تولید Tensor G5 از سامسونگ به TSMC، چشم‌اندازی تازه و امیدوارکننده پیش روی گوشی‌های پیکسل قرار گرفته است. این تراشه نه‌تنها بر پایهٔ فناوری روز طراحی شده، بلکه توسط شرکتی تولید خواهد شد که در زمینهٔ ساخت تراشه‌های پیشرفته تخصص و تجربه‌ای بی‌نظیر دارد. در صورت صحت این گزارش و ادامه یافتن این همکاری در سال‌های آتی، گوگل ممکن است برای نخستین بار از تمام ظرفیت‌های سخت‌افزاری مورد نیاز برای رقابت جدی با پرچم‌داران اندرویدی بهره‌مند شود.

آخرین فرصت سرنوشت‌ساز گوگل برای نجات پروژهٔ تنسور

در میان همه امیدها و انتظاراتی که پیرامون همکاری جدید گوگل با شرکت TSMC شکل گرفته، سناریوی دیگری نیز قابل تصور است؛ سناریویی که در آن، تراشهٔ تنسور تولیدشده توسط TSMC نتواند به سطحی از کیفیت و عملکرد برسد که جامعهٔ فناوری و کاربران از آن انتظار دارند. با اینکه بسیاری از کارشناسان بر این باورند که عملکرد نه‌چندان رضایت‌بخش نسل‌های پیشین تراشه‌های تنسور، عمدتاً به دلیل تولید آن‌ها در کارخانه‌های سامسونگ بوده است، نباید این احتمال را نادیده گرفت که شاید مسئلهٔ اصلی در طراحی‌های داخلی خود گوگل نهفته باشد.

اگر این فرض درست باشد، تغییر کارخانهٔ تولید از سامسونگ به TSMC نیز راه‌گشا نخواهد بود و در نهایت، همچنان با نسل‌های جدیدی از گوشی‌های پیکسل مواجه خواهیم شد که همان مشکلات گذشته را یدک می‌کشند: عملکردی متوسط، مصرف انرژی بالا و مدیریت حرارتی ضعیف. در چنین شرایطی، همان‌گونه که تحقق موفقیت در این انتقال می‌تواند یکی از پرافتخارترین تصمیم‌های گوگل در تاریخ گوشی‌های پیکسل لقب گیرد، ناکامی در آن نیز می‌تواند تبدیل به ضربه‌ای جبران‌ناپذیر برای اعتبار سخت‌افزاری این برند شود.

در نظر بگیریم گوگل پس از صرف هزینه‌های هنگفت و تغییر بنیادی در زنجیرهٔ تولید، همچنان تراشه‌هایی روانه بازار کند که نه از نظر توان پردازشی در سطح پرچم‌داران باشند و نه در زمینهٔ بهره‌وری انرژی حرفی برای گفتن داشته باشند. چنین اتفاقی، صرفاً یک شکست فنی نخواهد بود، بلکه می‌تواند نمادی از ناکارآمدی یک استراتژی کلان تلقی شود؛ استراتژی‌ای که برای سال‌ها مورد حمایت مدیران ارشد گوگل بوده است.

وضعیت به گونه‌ای است که راه میانه‌ای وجود ندارد. یا نسل پنجم تراشه‌های تنسور آغازگر دورانی تازه و موفق برای گوشی‌های پیکسل خواهد بود و گوگل را وارد رقابت واقعی با بزرگان صنعت نیمه‌رسانا خواهد کرد، یا تبدیل به مهر تأییدی بر شکست یک تلاش چندساله و پرهزینه خواهد شد.