۷ حقیقت درباره‌ی گوشی‌های هوشمند که احتمالا نمی‌دانستید

گوشی‌های هوشمند، آن‌گونه که به نظر می‌رسند، ساده و سرراست نیستند. در پسِ ظاهر مینیمال و کاربرپسند آن‌ها، ساختاری پیچیده از فناوری نهفته است. بسیاری از قابلیت‌ها و مشخصاتی که به‌صورت عادی پذیرفته می‌شوند، در واقع می‌توانند گمراه‌کننده یا حتی تا حدی نادرست باشند. در ادامه به برخی از این واقعیت‌های کمتر شناخته‌شده پرداخته می‌شود که دانستن آن‌ها می‌تواند دیدی دقیق‌تر نسبت به این ابزارهای روزمره به همراه داشته باشد.

هیچ دو باتری‌ای کاملاً مشابه هم نیستند

فرآیند تولید باتری‌های لیتیوم یونی از جمله فرایندهای صنعتی بسیار ظریف و پیچیده به شمار می‌رود. با وجود تلاش تولیدکنندگان برای دستیابی به یکنواختی کامل در هر باتری، تفاوت‌های جزئی و ناگزیر در حین تولید، که با عنوان «تلورانس» شناخته می‌شوند، امری اجتناب‌ناپذیر است. این بدان معناست که حتی در صورت یکسان بودن مدل گوشی دو نفر، ظرفیت و عملکرد واقعی باتری آن‌ها می‌تواند متفاوت باشد.

اختلافاتی بسیار کوچک و میکروسکوپی در اجزای شیمیایی، نحوه قرارگیری الکترودها، توزیع الکترولیت و میزان ناخالصی‌ها می‌توانند موجب تفاوت‌هایی شوند که در عملکرد نهایی باتری تأثیرگذار است. شرکت‌های سازنده معمولاً ظرفیت دقیق هر باتری را به‌صورت جداگانه اعلام نمی‌کنند، چرا که این کار از نظر فنی ضرورتی ندارد و تنها موجب سردرگمی کاربران خواهد شد.

به‌جای آن، از مفهومی به‌نام «ظرفیت معمولی» استفاده می‌شود که در واقع میانگینی از ظرفیت‌های مختلف باتری‌های تولیدشده در یک خط تولید است. این همان عددی است که معمولاً در صفحات رسمی محصول یا در جدول مشخصات فنی درج می‌شود. با این حال، چون برخی باتری‌ها دارای ظرفیتی کمتر از این عدد میانگین هستند، شرکت‌ها گاهی ظرفیت تضمینی یا همان «ظرفیت اسمی» را نیز ذکر می‌کنند. این ظرفیت، حداقل ظرفیتی است که باتری باید دارا باشد، و معمولاً با جزئیاتی در پایین صفحه مشخصات فنی درج می‌شود.

به عنوان نمونه، در گوشی گلکسی S25 اولترا ظرفیت معمولی باتری برابر با ۵۰۰۰ میلی‌آمپر ساعت اعلام شده، اما ظرفیت تضمینی آن کمی کمتر و معادل ۴۸۵۵ میلی‌آمپر ساعت است. به زبان ساده‌تر، شرکت سازنده اعلام می‌کند که باتری این دستگاه به‌طور متوسط ظرفیتی در حدود ۵۰۰۰ میلی‌آمپر ساعت دارد، اما این اطمینان وجود دارد که از ۴۸۵۵ میلی‌آمپر ساعت کمتر نخواهد بود. نمونه‌ای دیگر، گوشی پیکسل 9 است که دارای ظرفیت معمولی ۴۷۰۰ میلی‌آمپر ساعت و ظرفیت تضمینی ۴۵۵۸ میلی‌آمپر ساعت است.

شاخص سلامت باتری، معیار صددرصد قابل اعتمادی نیست

در نسخه‌های اخیر سیستم‌عامل iOS، قابلیتی برای مشاهده‌ی میزان سلامت باتری در نظر گرفته شده است. همچنین انتظار می‌رود در آینده‌ای نزدیک، گوشی‌های مجهز به سیستم‌عامل اندروید نیز با به‌روزرسانی اندروید 16 به چنین قابلیتی مجهز شوند. هرچند وجود این قابلیت بسیار کاربردی و مفید است، اما باید دانست که شاخص سلامت باتری نمی‌تواند به‌طور کامل دقیق یا قابل اعتماد باشد.

در بخش سخت‌افزاری، برای جبران اختلافات موجود میان باتری‌های تولیدی، شرکت‌ها پایه‌ای را که سیستم بر اساس آن عدد صد درصد سلامت باتری را نشان می‌دهد، پایین‌تر از میانگین واقعی در نظر می‌گیرند. به‌طور مثال، اگر ظرفیت قابل استفاده‌ی واقعی یک باتری در زمان تولید ۵۰۰۰ میلی‌آمپر ساعت باشد، ممکن است شرکت سازنده این مقدار را به‌عنوان ۴۹۰۰ میلی‌آمپر ساعت تعریف کند. در چنین حالتی، تنها زمانی که ظرفیت باتری از ۴۹۰۰ میلی‌آمپر ساعت کمتر شود، کاهش درصد سلامت باتری در تنظیمات گوشی قابل مشاهده خواهد بود، در حالی‌که روند کاهش ظرفیت از همان ابتدای استفاده آغاز شده است.

در بخش نرم‌افزاری، تخمین سلامت باتری پیچیده‌تر است. این تخمین بر اساس الگوهای شارژ، تغییرات ولتاژ، و میزان فرسایش باتری در گذر زمان انجام می‌شود. هیچ‌یک از این عوامل ثابت نیستند و همواره دچار تغییرات اندک و مداوم‌اند. به عبارتی، تلاش برای محاسبه‌ی دقیق سلامت باتری مانند حل معادله‌ای است که هر لحظه پارامترهای آن تغییر می‌کنند؛ در نتیجه، هیچ‌گاه نمی‌توان به عددی مطلق و قطعی دست یافت، بلکه تنها می‌توان به تخمینی قابل قبول بسنده کرد.

برای بهبود دقت این شاخص، سیستم‌عامل گاه‌به‌گاه اقدام به بازتنظیم تخمین ظرفیت می‌کند. در جریان این فرآیند، ممکن است به‌طور موقت برخی تنظیمات کاربر، مانند محدودیت شارژ تا ۸۰ درصد، نادیده گرفته شود تا اطلاعات دقیق‌تری درباره وضعیت واقعی باتری جمع‌آوری شود.

روشنایی اوج، همان بیشینه واقعی روشنایی نیست

در میان مشخصات فنی گوشی‌های هوشمند، «روشنایی اوج» یا Peak Brightness یکی از مبهم‌ترین و در عین حال، گمراه‌کننده‌ترین اعدادی است که اغلب کاربران به اشتباه آن را نشانه‌ای از توانایی واقعی نمایشگر در تولید نور تلقی می‌کنند. این تصور رایج وجود دارد که هرچه عدد روشنایی اوج بالاتر باشد، صفحه‌نمایش در فضای باز و زیر نور مستقیم خورشید بهتر قابل مشاهده خواهد بود. با این حال، چنین برداشتی چندان دقیق نیست و حقیقت عملکرد روشنایی نمایشگرها پیچیده‌تر از آن است که به یک عدد ساده خلاصه شود.

در واقع، نمایشگرهای گوشی‌های هوشمند سه نوع سطح روشنایی مجزا دارند. نخست، «روشنایی معمولی» است که هنگام افزایش دستی نوار روشنایی در تنظیمات، به حداکثر میزان خود می‌رسد. با این وجود، این حداکثر دستی، به‌عمد پایین‌تر از توان واقعی نمایشگر تنظیم می‌شود. تولیدکنندگان با اعمال این محدودیت، هم از مصرف بی‌رویه باتری جلوگیری می‌کنند و هم از وارد شدن آسیب به چشم کاربران در محیط‌های تاریک می‌کاهند. این محدودسازی باعث می‌شود استفاده از تنظیمات روشنایی برای کاربران با هر سطح دانشی امن و بدون خطر باشد.

نوع دوم روشنایی، حالتی پیشرفته‌تر به نام «حالت روشنایی بالا» یا High Brightness Mode است. این قابلیت تنها زمانی فعال می‌شود که روشنایی خودکار یا Adaptive Brightness فعال باشد و نور محیط به حدی برسد که روشنایی معمولی دیگر پاسخ‌گوی نیاز نباشد. در این حالت، دستگاه به‌طور موقت سطح روشنایی را افزایش می‌دهد تا خوانایی صفحه‌نمایش حفظ شود. روشنایی در این حالت، بالاتر از مقدار دستی بوده و معمولاً تنها در محیط‌های پرنور فعال می‌شود.

اما آنچه با عنوان «روشنایی اوج» در مشخصات فنی درج می‌شود، در واقع نمایانگر توان واقعی نمایشگر در شرایط استفاده عادی نیست. این عدد معمولاً در شرایط آزمایشگاهی بسیار کنترل‌شده اندازه‌گیری می‌شود؛ آن هم نه بر کل صفحه، بلکه فقط در ناحیه‌ای بسیار کوچک از نمایشگر، گاه حتی به‌اندازه یک پیکسل، آن‌ هم در هنگام نمایش محتوای HDR. روشنایی اوج، غالباً در بازه زمانی بسیار کوتاهی ایجاد می‌شود و عملاً در تجربه روزمره هیچ‌گاه دیده نخواهد شد.

اگرچه شرکت‌های سازنده از نظر فنی هنگام اعلام این عدد مرتکب خلاف واقع نمی‌شوند، اما ذکر این عدد بدون توضیح شرایط دستیابی به آن، مصرف‌کننده را دچار سوءتفاهم می‌سازد. برای مثال، وقتی در تبلیغات عدد ۴۵۰۰ نیت برای نمایشگر یک مدل خاص ذکر می‌شود، مخاطب ناخودآگاه آن را معادل حداکثر روشنایی در استفاده روزانه فرض می‌کند، در حالی که چنین سطحی از روشنایی در کاربرد واقعی به‌هیچ‌وجه در دسترس نخواهد بود.

سرعت بالای شارژ، در تمام مراحل پایدار نیست

در رقابت تبلیغاتی میان برندهای تولیدکننده گوشی‌های هوشمند، به‌ویژه شرکت‌های آسیای شرقی، توانایی در ارائه شارژ سریع به‌عنوان یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های عملکردی معرفی می‌شود. اعداد بزرگی مانند پشتیبانی از شارژ صد واتی، نگاه‌ها را به‌سوی خود جلب می‌کنند و گمان می‌رود که دستگاه در تمام مدت فرآیند شارژ با چنین توانی عمل می‌کند. اما حقیقت امر، با آنچه تبلیغ می‌شود تفاوت دارد.

فرآیند شارژ در گوشی‌های مدرن به‌صورت مرحله‌ای و مبتنی بر دو فاز اصلی انجام می‌گیرد. فاز اول، «مرحله جریان ثابت» نام دارد که از آغاز شارژ تا حدود ۵۰ یا ۶۰ درصد ادامه می‌یابد. در این مرحله، دستگاه با بالاترین توان ممکن برق دریافت می‌کند و سرعت شارژ بیشینه است. هدف از این طراحی آن است که باتری در کمترین زمان ممکن، به ظرفیت قابل قبولی برسد و کاربر بتواند در صورت نیاز فوری، گوشی را سریعاً دوباره مورد استفاده قرار دهد.

با عبور از این نقطه، دستگاه وارد «مرحله ولتاژ ثابت» می‌شود. در این فاز، هرچند شارژ به‌صورت پیوسته ادامه دارد، اما سرعت آن به‌طور عمدی کاهش می‌یابد. دلیل این کاهش سرعت، کنترل دمای باتری، جلوگیری از ایجاد گرمای بیش از حد، و در نهایت، محافظت از طول عمر سلول‌های باتری است. در واقع، اگر گوشی تا انتهای فرایند با همان توان اولیه شارژ شود، باتری در درازمدت آسیب خواهد دید و ظرفیت واقعی آن سریع‌تر کاهش خواهد یافت.

این سازوکار در تمام استانداردهای معتبر شارژ سریع از جمله USB Power Delivery، فناوری Quick Charge شرکت کوالکام، و همچنین راه‌حل‌های اختصاصی مانند SuperVOOC مشاهده می‌شود. حتی در دستگاه‌هایی که از شارژ صد واتی پشتیبانی می‌کنند نیز، بخش قابل‌توجهی از شارژ نهایی، به‌ویژه در بازه بین ۸۰ تا ۱۰۰ درصد، با توان پایین‌تری انجام می‌شود. این کاهش توان در مراحل پایانی کاملاً طبیعی است و با هدف جلوگیری از آسیب به ساختار باتری صورت می‌گیرد.

در نتیجه، عددی مانند ۱۰۰ وات که در مشخصات فنی ذکر می‌شود، صرفاً نشان‌دهنده توان حداکثری لحظه‌ای است که تنها در بخشی از چرخه شارژ قابل دستیابی است. این عدد بیانگر نرخ شارژ ثابت یا میانگین نیست و انتظار چنین عملکردی در تمام مدت شارژ، با واقعیت‌های فنی تطابق ندارد.

شیشه‌ به‌کاررفته در گوشی‌های پرچمدار الزاماً مقاوم‌تر از سایر مدل‌ها نیست

یکی از تصورات رایجی که در میان کاربران تلفن‌های هوشمند شکل گرفته، این است که مدل‌های پرچمدار به دلیل قیمت بالا و بهره‌مندی از فناوری‌های پیشرفته، دارای بدنه‌ای به‌مراتب مقاوم‌تر از گوشی‌های میان‌رده یا اقتصادی هستند. اما بررسی داده‌های فنی ارائه‌شده از سوی شرکت کورنینگ، تولیدکننده شیشه‌های معروف Gorilla Glass، نشان می‌دهد که این تصور بیش از آنکه بر واقعیت مبتنی باشد، ریشه در تبلیغات و القائات بازاریابی دارد.

واقعیت آن است که شیشه‌ای که در بدنه یا صفحه‌نمایش یک گوشی پرچمدار هزار دلاری به کار رفته، الزماً استحکام بالاتری نسبت به شیشه استفاده‌شده در یک گوشی میان‌رده ندارد. دو ویژگی اصلی در طراحی شیشه‌ محافظ، یعنی مقاومت در برابر خراش و مقاومت در برابر ترک، در تضاد با یکدیگر عمل می‌کنند؛ اولی به سختی سطح وابسته است، در حالی که دومی نیازمند میزان مشخصی از انعطاف‌پذیری و قابلیت جذب ضربه می‌باشد. به همین دلیل، امکان ارتقاء هم‌زمان هر دو ویژگی تا سطحی بی‌نهایت وجود ندارد و صنعت ساخت شیشه اکنون به آستانه فنی این تعادل رسیده‌است.

فرآیند «تمپر کردن» یا حرارت‌دهی کنترل‌شده به شیشه، باعث می‌شود کل ساختار شیشه در برابر خمش و ضربه مقاومت بیشتری پیدا کند. با این حال، این فرآیند لزوماً موجب افزایش سختی سطح نمی‌شود و حتی ممکن است آن را کمی کاهش دهد. بر اساس توضیحات بخش علوم مواد مؤسسه فناوری کالیفرنیا (Caltech)، سختی سطح است که خاصیت ضدخش بودن را تعیین می‌کند و در مقابل، افزایش انعطاف‌پذیری می‌تواند این خاصیت را تضعیف کند. بنابراین، تقویت یک ویژگی به بهای کاهش ویژگی دیگر انجام می‌شود.

برای درک بهتر این موضوع، می‌توان دو نمونه از پرکاربردترین شیشه‌های کورنینگ، یعنی Gorilla Glass Victus 2 که در گوشی‌های پرچمدار به کار می‌رود، و Gorilla Glass 7i که مخصوص گوشی‌های میان‌رده است، با یکدیگر مقایسه کرد. بررسی مشخصات فنی این دو مدل نشان می‌دهد که تفاوت‌های میان آن‌ها به‌مراتب کمتر از آن چیزی است که تبلیغات نشان می‌دهد. هر دو شیشه دارای ساختار شیمیایی مشابه، مقاومت در برابر خوردگی و خراش تقریباً برابر (در حدود ۸ تا ۱۰ نیوتن) و عملکرد یکسان در تست سختی موس هستند؛ جایی که هر دو در سطح شش خش برمی‌دارند و در سطح هفت دچار خراش‌های عمیق‌تر می‌شوند.

در برخی آزمایش‌های آزمایشگاهی و کنترل‌شده کورنینگ، مشخص شده که Gorilla Glass Victus 2 توانسته افتادن از ارتفاع دو متری روی کاغذ سنباده با زبری ۱۸۰ را تحمل کند، در حالی که Gorilla Glass 7i تنها تا ارتفاع یک متر در شرایط مشابه مقاومت داشته‌است. با این وجود، باید توجه داشت که مقاومت واقعی یک گوشی در برابر ضربه به عواملی چون زاویه برخورد با سطح، جنس سطح تماس، طراحی انحنای لبه‌های نمایشگر و ضخامت بدنه نیز بستگی دارد و تنها به نوع شیشه محدود نمی‌شود.

برای نمونه‌ای ملموس، می‌توان به گوشی گلکسی A56 اشاره کرد که با قیمتی حدود ۴۹۹ دلار در بازار موجود است و از شیشه Gorilla Glass Victus Plus استفاده می‌کند؛ همان نوع شیشه‌ای که در سال ۲۰۲۲ در گوشی پرچمدار گلکسی S22 اولترا با قیمتی بیش از ۱۱۹۹ دلار به کار رفته بود. این نمونه به روشنی نشان می‌دهد که مقاومت فیزیکی یک گوشی تنها به رده قیمتی آن بستگی ندارد.

در نهایت، صرف نظر از اینکه گوشی از چه برند و چه رده‌ای باشد، استفاده از قاب محافظ با کیفیت و یک لایه محافظ صفحه‌نمایش (گلس) اقدامی بسیار منطقی و  امری بسیار مهم برای افزایش طول عمر دستگاه و کاهش آسیب‌های احتمالی در برابر ضربه یا سقوط محسوب می‌شود.

وجود تراشه‌ای یکسان در دو گوشی به معنای عملکرد یکسان نیست

در بسیاری از تبلیغات و حتی بررسی‌های فنی، از تراشه‌ی پردازنده به عنوان مغز گوشی یاد می‌شود؛ بخشی که تصور می‌شود بیشترین نقش را در تعیین سرعت و کیفیت عملکرد دستگاه ایفا می‌کند. اگرچه این تعبیر از منظر فنی بی‌اساس نیست، اما تلقی نادرستی ایجاد می‌کند: اینکه صرفاً با دانستن مدل پردازنده می‌توان به‌دقت در مورد توان و کارایی یک گوشی قضاوت کرد. در واقع، عملکرد نهایی یک گوشی هوشمند حاصل تعامل پیچیده میان سخت‌افزار، نرم‌افزار، سامانه‌های گرمایی، نوع حافظه و حتی شیوه طراحی داخلی دستگاه است.

یکی از مهم‌ترین عوامل تعیین‌کننده در عملکرد نهایی گوشی، سیستم خنک‌کنندگی آن است. وجود راهکارهایی مانند لوله‌های انتقال حرارت، محفظه‌های بخار و صفحات پخش‌کننده‌ی گرما، نقشی اساسی در حفظ تعادل دمایی دستگاه دارند. اگر گوشی در هنگام انجام پردازش‌های سنگین نظیر بازی، فیلم‌برداری با کیفیت بالا یا ویرایش ویدیو نتواند گرمای ایجادشده را به‌درستی مدیریت کند، ناچار خواهد شد سرعت عملکرد پردازنده را کاهش دهد تا از افزایش دما و آسیب به باتری جلوگیری کند. در چنین شرایطی حتی قدرتمندترین تراشه‌ها نیز قادر به نمایش توان واقعی خود نخواهند بود.

به همین دلیل است که گوشی‌های گیمینگ، که معمولاً تحت فشار پردازشی بالایی قرار دارند، به سیستم‌های خنک‌کنندگی پیچیده‌تری مجهز می‌شوند. برخی از آن‌ها حتی از فن داخلی برای تهویه استفاده می‌کنند. در این دسته از دستگاه‌ها، سازندگان می‌دانند که عملکرد پایدار به‌ویژه در بازه‌های زمانی طولانی مستلزم مدیریت دقیق دما است. در نقطه مقابل، صرف استفاده از یک تراشه‌ی قدرتمند بدون توجه به سامانه‌ی گرمایی مناسب، در عمل کارایی چندانی به همراه ندارد.

در کنار این موارد، بهینه‌سازی نرم‌افزاری نیز از ارکان اصلی تجربه‌ی کاربری محسوب می‌شود. سیستم‌عامل و رابط کاربری باید به‌گونه‌ای طراحی شده باشند که از سخت‌افزار دستگاه به‌صورت هوشمندانه و مؤثر بهره‌برداری کنند. این بهینه‌سازی شامل مواردی مانند زمان بارگذاری برنامه‌ها، روانی انیمیشن‌ها، نحوه تخصیص منابع و مصرف انرژی است. در صورتی که نرم‌افزار به درستی بهینه‌سازی نشده باشد، حتی در دستگاهی با تراشه‌ی پیشرفته نیز شاهد لگ، تأخیر، تخلیه سریع باتری و تجربه‌ی کاربری ناخوشایند خواهیم بود.

علاوه بر این، استاندارد حافظه‌ی ذخیره‌سازی داخلی نیز تأثیر قابل توجهی بر سرعت عملکرد گوشی دارد. بسیاری از سازندگان در مدل‌های اقتصادی یا میان‌رده، با استفاده از حافظه‌هایی با استانداردهای قدیمی‌تر مانند UFS 2.2، هزینه‌ها را کاهش می‌دهند. این در حالی است که استانداردهای جدیدتر مانند UFS 3.1 یا UFS 4.0 سرعت خواندن و نوشتن داده‌ها را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهند. تفاوت میان این استانداردها به‌ویژه در هنگام انتقال فایل‌های حجیم، نصب یا اجرای بازی‌ها، بارگذاری برنامه‌ها یا ویرایش ویدیو به‌خوبی نمایان می‌شود. هرچند در استفاده‌های معمول روزانه مانند چت کردن یا مرور صفحات وب، این تفاوت آن‌چنان محسوس نیست.

در کنار حافظه داخلی، نوع رم به‌کاررفته نیز تأثیر بسزایی دارد. امروزه نسل جدید رم‌ها با عنوان LPDDR5X در پرچمداران اندرویدی رایج شده‌اند و نسبت به نسل‌های قدیمی‌تر سرعت بالاتر و مصرف انرژی بهینه‌تری دارند. اما در بسیاری از گوشی‌های میان‌رده، نوع دقیق رم استفاده‌شده توسط سازنده اعلام نمی‌شود و این موضوع ارزیابی کارایی را دشوارتر می‌سازد.

ویژگی‌های یک مدل گوشی می‌توانند بسته به منطقه جغرافیایی تفاوت قابل توجهی داشته باشند

در بسیاری از موارد، یک مدل مشخص از گوشی هوشمند که با نام و ظاهر یکسانی در کشورهای مختلف عرضه می‌شود، در واقع دارای ویژگی‌ها و مشخصات متفاوتی است که بسته به منطقه بازار هدف تعیین شده‌اند. این تفاوت‌ها نه تنها در ظاهر دیده نمی‌شوند، بلکه در برخی موارد تأثیر مستقیمی بر تجربه کاربری دارند.

برای نمونه، آیفون‌هایی که در بازار ایالات متحده آمریکا عرضه می‌شوند، به طور کامل به فناوری eSIM وابسته هستند و دیگر دارای شیار فیزیکی سیم‌کارت نیستند. این در حالی است که نسخه‌های بین‌المللی همین مدل‌ها معمولاً همچنان امکان استفاده از سیم‌کارت فیزیکی را نیز در کنار eSIM فراهم می‌کنند. چنین تفاوت‌هایی ممکن است در ظاهر بی‌اهمیت به نظر برسند، اما در عمل بر نحوه اتصال به شبکه‌های مختلف، به‌ویژه در سفرهای بین‌المللی، تأثیرگذار خواهند بود.

مثال دیگر مربوط به گوشی وان‌پلاس 13R است. نسخه‌ای از این گوشی که برای بازار آمریکا تولید شده، حداکثر با ۱۲ گیگابایت حافظه رم و ۲۵۶ گیگابایت فضای ذخیره‌سازی داخلی عرضه می‌شود. اما در مقابل، نسخه هندی آن با ۱۶ گیگابایت رم و ۵۱۲ گیگابایت حافظه داخلی در دسترس قرار دارد. این تفاوت، تنها به انتخاب بازار هدف مربوط نمی‌شود، بلکه نشان‌دهنده سیاست‌های قیمت‌گذاری، تقاضای مصرف‌کننده و اولویت‌های محلی در مناطق مختلف است.

حتی الگوریتم‌های پردازش تصویر نیز ممکن است بسته به منطقه، دستخوش تغییراتی شوند. در بازارهای غربی، ترجیح کاربران به حفظ واقع‌گرایی در رنگ‌ها و جزئیات طبیعی تصویر است، به همین دلیل الگوریتم‌ها تلاش می‌کنند تا نتایجی ارائه دهند که تا حد امکان به واقعیت نزدیک باشند. اما در بسیاری از کشورهای آسیایی، سلیقه کاربران به سمت رنگ‌های زنده‌تر، پوست صاف‌تر و چهره‌های اصلاح‌شده‌تر متمایل است. از این رو، سازندگان گوشی‌ها، الگوریتم‌های دوربین را متناسب با این ترجیحات بومی تنظیم می‌کنند تا رضایت بیشتری از سوی کاربران دریافت کنند.

با وجود آنکه دانش عمومی درباره گوشی‌های هوشمند در سال‌های اخیر به شکل چشمگیری افزایش یافته، هنوز هم بسیاری از ویژگی‌ها و جزئیات فنی در پس‌زمینه باقی مانده‌اند و اغلب از دید خریداران پنهان می‌مانند. آگاهی از این تفاوت‌ها، به‌ویژه هنگام خرید یا واردات گوشی از یک بازار خارجی، می‌تواند از بروز مشکلات احتمالی جلوگیری کند و به انتخابی هوشمندانه‌تر و متناسب با نیازهای واقعی منجر شود.