۵ گوشی اندرویدی با طراحی خاص که کاش از بازار حذف نمی‌شدند
در روزگاری نه‌چندان دور، گوشی‌های اندرویدی با طراحی‌هایی ساختارشکن و جسورانه پا به میدان می‌گذاشتند. نگاهی دوباره به نوآوری‌هایی همچون گوشی چرخشی موتورولا و دوربین اندرویدی سامسونگ، یادآور خلاقیتی است که امروز جای خالی‌اش احساس می‌شود، ایده‌هایی که زمان آن رسیده بار دیگر متولد شوند.
تبلیغات
در حالی که آیفون همواره با طراحی یک‌دست، ساده و شیک شناخته می‌شود، گوشی‌های اندرویدی در طول زمان به مسیرهای بسیار متنوعی قدم گذاشته‌اند. برخی از این طراحی‌ها به‌قدری عجیب و نامتعارف بودند که هنوز هم در ذهن باقی مانده‌اند. با این حال، دوره‌ای وجود داشت که شرکت‌های سازنده گوشی از تجربه کردن و نوآوری‌های جسورانه نمی‌ترسیدند، و همین ویژگی به تنوع خاصی در دنیای اندروید منجر می‌شد؛ تنوعی که این روزها جای خالی‌اش بیشتر از همیشه احساس می‌شود.
در طول بیش از یک دهه از ظهور اندروید، مدل‌های بسیار زیادی وارد بازار شدند که هر کدام ویژگی‌های خاص و گاه غیرمعمولی داشتند. هرچند برخی از این نوآوری‌ها بیشتر جنبه نمایشی داشتند و چندان کاربردی نبودند، اما تعدادی از آن‌ها با وجود ظاهر عجیب، ایده‌های خلاقانه و قابل‌تحسینی را در خود جای داده بودند.
LG G Flex – خمیدگی هوشمندانه
کمتر شرکتی به اندازه ال‌جی در طراحی‌های خاص و متفاوت گوشی‌های اندرویدی جسارت به خرج داده است. ال‌جی طی سال‌ها طرح‌های متنوع و حتی گاهی نامأنوسی را امتحان کرد. برای مثال، گوشی LG Wing با نمایشگر چرخان خود، گرچه در نوع خود خلاقانه بود، اما برای اکثر کاربران چندان کارآمد به نظر نمی‌رسید. یا ماژول‌های جداشونده در LG G5 که در عمل ایده‌ای بسیار کسل‌کننده و بدون نوآوری خاص بودند. حتی نمایشگر دوم گوشی LG V20 نیز که قرار بود امکانات بیشتری ارائه دهد، کاربرد چندانی پیدا نکرد.
اما در میان این طرح‌ها، LG G Flex نمونه‌ای بود که با وجود طراحی غیرمعمول، جنبه‌های کاربردی قابل توجهی نیز داشت. این گوشی با بدنه‌ای منحنی به سبک موز، یکی از نخستین گوشی‌هایی بود که نمایشگر خمیده را در ابعاد واقعی به کار گرفت. این خمیدگی به‌گونه‌ای طراحی شده بود که هنگام مکالمه تلفنی گوشی به‌راحتی روی صورت می‌نشست و حس خوشایندی در دست ایجاد می‌کرد. از طرفی، لمس و اسکرول عمودی روی این صفحه‌نمایش حس روان و متفاوتی داشت که تجربه کاربری را جذاب‌تر می‌کرد. دکمه پاور و کنترل صدا که در پشت دستگاه تعبیه شده بودند نیز طراحی کاربردی و خوش‌دستی را رقم زده بودند. در مجموع، G Flex مجموعه‌ای از ایده‌های نو بود که برخی از آن‌ها هنوز هم می‌توانند در طراحی گوشی‌های امروزی دوباره احیا شوند.
T-Mobile G2 – مکانیزم عجیبی که دل می‌برد
سال ۲۰۱۰ را می‌توان یکی از سال‌های طلایی طراحی گوشی‌های اندرویدی دانست؛ دورانی که شرکت‌ها با آزادی بیشتری به سراغ خلاقیت می‌رفتند. یکی از خاص‌ترین گوشی‌های آن دوران، T-Mobile G2 (که در سطح جهانی با نام HTC Desire Z عرضه شد) بود. این مدل با طراحی مکانیکی و منحصربه‌فرد خود به‌سرعت توجه علاقه‌مندان فناوری را جلب کرد.
ویژگی برجسته G2، استفاده از لولای مکانیکی به شکل حرف Z بود؛ مکانیزمی که با بالا رفتن نمایشگر، صفحه‌کلید فیزیکی QWERTY را در زیر خود آشکار می‌کرد. این طراحی از نظر فنی چندان بی‌نقص نبود؛ زیرا هنگام باز شدن ناقص نمایشگر، فاصله‌ای بین صفحه‌نمایش و صفحه‌کلید ایجاد می‌شد که هم از نظر زیبایی و هم دوام، مشکلاتی به همراه داشت. از سوی دیگر، این ساختار پیچیده به کاهش عمر باتری و افزایش احتمال خرابی منجر شده بود. اما با تمام این موارد، این گوشی ظاهر جذاب و خاصی داشت و حس نوستالژیکی از دوران طلایی صفحه‌کلیدهای فیزیکی را زنده می‌کرد؛ ویژگی‌ای که این روزها کمتر دیده می‌شود.
Moto Z – تجربه‌ای موفق از گوشی‌های ماژولار
ایده‌ی گوشی‌های ماژولار تاکنون توسط شرکت‌های مختلفی امتحان شده، اما هیچ‌کدام به اندازه پروژه‌ی Moto Z از موتورولا نتوانستند تجربه‌ای نسبتاً موفق را رقم بزنند (اگر ایده MagSafe اپل را مستثنی در نظر بگیریم). موتورولا این سری را در سال ۲۰۱۶ معرفی کرد و آن را تا سال ۲۰۱۹ با مدل Moto Z4 ادامه داد.
قلب تپنده این مجموعه، ماژول‌هایی به نام Moto Mods بودند که با اتصال مغناطیسی، بدون نیاز به خاموش کردن گوشی، به‌راحتی روی بخش پشتی دستگاه قرار می‌گرفتند. این ماژول‌ها مجموعه‌ای متنوع از لوازم جانبی را شامل می‌شدند؛ از لنز دوربین پیشرفته ساخت Hasselblad گرفته تا اسپیکرهای قدرتمند JBL SoundBoost، باتری‌های افزایشی، شارژرهای بی‌سیم، قاب‌های تزئینی، و حتی پروژکتورهای کوچک قابل حمل.
این سطح از سفارشی‌سازی و توسعه‌پذیری، تجربه‌ای منحصربه‌فرد برای کاربران فراهم می‌کرد که امروزه کمتر در گوشی‌های هوشمند دیده می‌شود.
Motorola Flipout – طراحی جسورانه‌ای که هنوز هم خاص است
در روزهای ابتدایی شکل‌گیری بازار گوشی‌های هوشمند، سازندگان برای جلب توجه و تمایز با رقبا، از طراحی‌های غیرمعمول و گاه عجیب استقبال می‌کردند. یکی از نمونه‌های جالب و خلاقانه آن دوران، Motorola Flipout بود که در سال ۲۰۱۰ معرفی شد. این گوشی با بدنه‌ای مربعی شکل و نمایشگری کوچک به اندازه ۲.۸ اینچ، در نگاه اول شاید چندان چشمگیر به نظر نمی‌رسید، اما ویژگی منحصربه‌فرد آن در نوع مکانیزم باز شدن صفحه‌کلید نهفته بود. برخلاف بسیاری از رقبا که از لولاهای کشویی یا تاشو استفاده می‌کردند، موتورولا تصمیم گرفت مسیر متفاوتی را در پیش بگیرد؛ صفحه‌کلید QWERTY این مدل به‌صورت چرخشی از پشت نمایشگر بیرون می‌آمد و ساختاری خاص و نوآورانه خلق می‌کرد.
در شرایطی که بسیاری از گوشی‌های امروزی شباهت‌های زیادی به یکدیگر پیدا کرده‌اند، احیای چنین طراحی خلاقانه‌ای می‌تواند جان تازه‌ای به بازار ببخشد. پرچمدار فعلی موتورولا، یعنی Razr، از نظر مفهوم کلی شباهت‌هایی با Flipout دارد. در حالت بسته، یک گوشی کوچک و فشرده در اختیار کاربر قرار دارد که با باز کردن آن، نمایشگری بزرگ‌تر پدیدار می‌شود. حال اگر این ساختار به‌جای صفحه‌نمایش تاشو، به یک صفحه‌کلید فیزیکی مجهز شود، می‌توان نسخه‌ای مدرن و امروزی از Motorola Flipout را متصور شد؛ گوشی‌ای که ترکیبی از فُرم فشرده، طراحی خاص و کاربردپذیری ملموس ارائه می‌دهد.
جذابیت Flipout تنها به فرم متفاوت آن محدود نمی‌شود؛ بلکه نشان‌دهنده‌ی جسارت دوران اولیه‌ی اندروید است. در دوره‌ای که تنوع و نوآوری حرف اول را می‌زد، چنین طراحی‌هایی فرصتی برای کشف تجربه‌های جدید در اختیار کاربران قرار می‌دادند. هنوز هم پس از گذشت ۱۵ سال، این گوشی ظاهر جذاب خود را حفظ کرده و می‌تواند الهام‌بخش طراحی‌های آینده باشد.
Galaxy Camera – ترکیب فراموش‌شده‌ی دوربین حرفه‌ای و هوش دیجیتال
در میان گوشی‌های اندرویدی که در طول سال‌ها عرضه شده‌اند، معدود دستگاه‌هایی توانسته‌اند تعریفی جدید از تلفن هوشمند ارائه دهند. یکی از نمونه‌های کم‌نظیر در این زمینه، Samsung Galaxy Camera است که در سال ۲۰۱۲ به بازار معرفی شد. این دستگاه در واقع تلاشی جسورانه از سوی سامسونگ برای ترکیب دوربین دیجیتال پیشرفته با قابلیت‌های سیستم‌عامل اندروید بود. پس از آن، مدل‌هایی نظیر Galaxy S4 Zoom و K Zoom (یا S5 Zoom) نیز روانه بازار شدند، اما متأسفانه این مسیر نوآورانه ادامه پیدا نکرد و خیلی زود متوقف شد.
بی‌تردید کیفیت دوربین گوشی‌های امروزی چشمگیر است؛ لنزهای چندگانه، الگوریتم‌های پردازش تصویر پیچیده و بزرگ‌نمایی‌های اپتیکال خیره‌کننده، گوشی‌هایی مانند پیکسل 9 پرو XL را به ابزاری قدرتمند برای عکاسی روزمره تبدیل کرده‌اند. با این حال، حتی پیشرفته‌ترین گوشی‌های حال حاضر نیز همچنان محدودیت‌هایی دارند که باعث می‌شود در مقایسه با دوربین‌های دیجیتال حرفه‌ای، کم‌فروغ‌تر ظاهر شوند، خصوصاً در شرایط نوری خاص یا هنگام استفاده از لنزهای تخصصی.
ایده‌ی Galaxy Camera نه‌تنها یک ترکیب سخت‌افزاری هوشمندانه بود، بلکه امکان استفاده از تمامی قابلیت‌های نرم‌افزاری اندروید را نیز در بطن یک دوربین واقعی فراهم می‌کرد. تصور کنید دستگاهی در اختیار باشد که مجهز به سنسور بزرگ، لنز اپتیکال قابل تعویض و پردازنده‌ی تصویر پیشرفته باشد و هم‌زمان بتوان از اپلیکیشن‌های ویرایش، فضای ابری، و امکانات هوشمند گوشی بهره برد. عکس‌های باکیفیت بلافاصله پس از ثبت، در Google Photos یا دیگر سرویس‌ها قابل مشاهده و اشتراک‌گذاری باشند؛ ترکیبی بی‌نقص از دنیای دیجیتال و هنر عکاسی.
جای خالی چنین محصولی به‌شدت در بازار احساس می‌شود. محصولی که نه‌فقط برای کاربران حرفه‌ای، بلکه برای علاقه‌مندان به ثبت لحظات با کیفیت بالا و امکانات هوشمند، تجربه‌ای نو و یکپارچه خلق کند. اکنون که فناوری هم از نظر سخت‌افزاری و هم نرم‌افزاری به بلوغ بالایی رسیده، زمان آن فرارسیده که ایده‌ی Galaxy Camera با رویکردی مدرن‌تر و قدرتمندتر، دوباره متولد شود.
