فضاپیمای ناسا موفق به پرواز با سیستم خورشیدی راه دور می‌شود

ناسا صبح امروز سیگنالی حیاتی از یکی از دورترین فضاپیماهایش دریافت کرد که نشان می‌دهد این روبات فضایی به اندازه یک سنگ کوچک در سایه حرکت کرده است. این مسئله افق‌های جدیدی را در تاریخ فضانوردی ساخته است. این فضاپیما اکنون در فاصله بیش از چهار میلیارد مایل از کره زمین قرار دارد و محل مورد بازدید آن برای اولین بار توسط بشریت دیده می‌شود.

آلیس باومن مدیر پروژه نیوهوریزون توضیح داد که ما یک فضاپیمای سالم داریم و پس از تایید اطلاعات دریافتی ادامه داد : «ما فقط دورترین پرواز ممکن را انجام دادیم.» این پرواز بیش از یک دهه پیش آغاز شد. در سال 2006 پروژه نیوهوریزون شکل گرفت و پس از پشت سر گذاشتن پلوتو در سال 2015 به اولین پرواز فضایی بشریت تبدیل شد که به دورترین نقاط دست یافته و اطلاعات خود را ارسال نموده است. این فضاپیما تا به حال از سیستم انرژی خورشیدی استفاده نموده است و توانسته جسمی از جنس سنگ و یخ را مشاهده کند که دانشمندان آن را Ultima Thule نام نهاده‌اند.

در حالی که فضاپیما سعی در بزرگتر کردن تصاویر ارسالی به زمین داشت، دانشمندان سعی می‌کردند تا اطلاعاتی درباره این شی تازه کشف شده پیدا نمایند. این فضاپیما که با هفت ابزار علمی تجهیز شده است، عکس‌های گرفته شده را فشرده کرده و حتی از سطح آن را نقشه برداری نموده است. این فضاپیما همچنین درجه حرارت اطراف را اندازه گیری نموده است. این داده‌ها به دانشمندان کمک می‌کند تا اطلاعات بیشتری از این شی کاوش نشده عجیب به دست آوریم.

Ultima Thule جسمی در کمربند کوئیپر است. این منطقه دورترین نقطه‌ای است که سیستم خورشیدی ساخت بشر در آن کار می‌کند و کمی از مدار سیاره نپتون دورتر است. این ناحیه از میلیون‌ها قسمت یخی تشکیل شده است و بسیار به کمربند سیارکی نزدیک است. البته تمام اشیای کمربند کوئیپر سیارک‌ها نیستند. در ابتدا دانشمندان گمان می‌کردند که این سیارک‌ها در ابتدای حیات منظومه شمسی در 4.5 میلیار سال قبل منجمد شده‌اند و تا به حال نسبتا تغییری نکرده‌اند.

ما برای اولین بار یک دهه قبل از وجود کمربند کوئیپر اطلاع پیدا کردیم و تلاش کردیم تا طی سال‌های طولانی طرح جامعی از آن تهیه نماییم. اما این اولین بار است که یکی از اشیای کمربند فوق را در فاصله نسبتا کوتاهی دیدیم. این اولین بار بود که محوطه مورد کاوش که در فاصله 2200 مایلی سطحUltima Thule واقع است، در فاصله بین شرق تا غرب ساحل ایالات متحده قرار گرفت و مورد کاوش دانشمندان است. از این دیدگاه، فضاپیمای ما می‌تواند بگوید که Ultima Thule از چه موادی ساخته شده است و همچنین می‌توان گفت که مواد اولیه در زمانی که انفجار خورشیدی منظومه شمسی آغاز شد، در اطراف آن وجود داشت یا خیر.

اما رسیدن به این سنگ فضایی خاص، چالشی باور نکردنی بود و یک سفر 13 ساله را شامل شد. Ultima Thule تنها حدود 20 مایل (اطراف شهر نیویورک) را پیمود که دریافت و پردازش اطلاعات آن در زمین را بسیار دشوار نموده است. این فاصله زیاد از زمین باعث کاهش قدرت سیگنال‌ها و عدم کنترل کافی این فضاپیما در زمان بهینه می‌شود. بعلاوه دریافت سیگنال‌های جدید از سمت‌های کاوش نشده بیش از شش ساعت زمان می‌برد. بنابراین فضاپیما را نمی‌توان در زمان واقعی مورد انتظار کنترل کرد. تمام فرآیندهای پرواز را بایستی پیش از حرکت به فضاپیما فرستاد و این کاوشگر مجبور است همه این دستورات را به تنهایی و پشت سر هم انجام دهد.

علت این تاخیر ارتباط در لحظه دانشمندان با فضاپیما است. آنها حوالی ظهر درمی‌یافتند که حرکت صبح فضاپیما موفق بوده است یا خیر! زوایای مورد نیاز ناسا عملا در ساعت 12:33 قبل از ظهر ارسال می‌شد و پس از دریافت سیگنال سلامت فضاپیما در طی ساعات بعد، تصاویر ارسالی فضاپیما در ساعت 10:31 بعد از ظهر دریافت می‌شد. این سیگنال‌های منظم  به تیم علمی در زمین، تایید می‌کرد که زیر سیستم‌های فضاپیما به درستی کار می‌کند و این فضاپیما مقدار داده‌هایی را که مهندسان انتظار داشتند، جمع آوری کرده است.

تیم کاری ناسا همچنین تصویری از Ultima Thule را در اختیار داشتند که وضعیت طبیعی آن را روز قبل از حرکت نشان می‌داد. اما در این تصویر، Ultima Thule که فقط در حدود پنج تا شش پیکسل بود، نشان داد که این شی شبیه به یک بادام زمینی تو خالی یا توپ بولینگ است. هال ویور، دانشمند پروژه نیوهوریزون در یک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که حتی اگر این لکه به اندازه یک پیکسل باشد، این میزان به مقدار یک پیکسل بهتر از روزهای  قبل محاسبه می‌شود. این فضاپیما اولین تصاویر با وضوح خود را از این پرواز بعد از ظهر فردا خواهد فرستاد و تیم کاری پروژه آن را به عموم مردم نشان خواهد داد. این تصاویر باید پاسخی قطعی را در مورد شکل Ultima Thule به دانشمندان بدهد.

البته با تشکر از تاخیر ارتباطی که بین زمین و فضاپیما وجود دارد، فرصت کافی برای تحلیل داده‌ها وجود دارد. حدود 20 ماه طول می‌کشد تا تصاویر جدیدی که برای بازگرداندن تمام اطلاعاتی که از Ultima Thule جمع آوری شده است را دریافت کنیم. اما این اطلاعات سرنخ‌هایی حیاتی را در مورد یکی از قدیمی‌ترین اشیای منظومه شمسی در اختیار ما می‌گذارد. بنابراین در طول دو سال آینده، اطلاعاتی را که می‌توانیم در مورد این طبقه بندی جدید از اجسام که هم زمان با سیاره‌ها متولد شدند، دریافت نموده و تحلیل کنیم. این قدم جدیدی برای دانشمندان محسوب می‌شود.

آلن سارتر پژوهشگر اصلی پروژه نیوهوریزون، در جریان یک کنفرانس مطبوعاتی گفت که ما قصد داریم برای اولین بار مقاله‌ای را در این زمینه منتشر کنیم.