ایلان ماسک از اهداف شرکت نورالینک برای ایجاد ارتباط میان مغز و کامپیوتر می‌گوید

شرکت نورالینک (Neuralink) که تحت هدایت ایلان ماسک در زمینه تولید رابط‌های میان مغز و ماشین فعالیت می‌کند، برای اولین بار به طور عمومی از بخشی از فناوری‌های خود رونمایی کرد. هدف این شرکت این است که در نهایت بتواند دستگاه‌هایی برای کارگذاری در مغز افراد ناتوان تولید کند تا آن‌ها هم قادر باشند از موبایل و کامپیوتر استفاده کنند.

اولین پیشرفت بزرگ نورالینک دستیابی به رشته‌های منعطف است که نسبت به رابط‌های مرسوم میان مغز و ماشین احتمال کمتری برای آسیب زدن به مغز انسان دارد. بر اساس اطلاعاتی که در مقاله معرفی فناوری‌های این شرکت آمده، این رشته‌ها می‌توانند حجم بزرگتری از اطلاعات را منتقل کنند.

رشته‌های مذکور اندازه‌ای معادل ۴ تا ۶ میکرومتر دارند، یعنی حتی از موی انسان هم خیلی ظریف‌ترند. نورالینک علاوه بر تولید این رشته‌ها موفق به تولید دستگاهی شده که می‌تواند به صورت خودکار آن‌ها را کارگذاری کند.

ایلان ماسک سه‌شنبه شب در مراسمی پیرامون تحقیقات نورالینک به دستاوردهای مهمی اشاره کرد، ولی اظهار داشت که برگزاری این مراسم فقط برای ایجاد هایپ نیست: «هدف اصلی برگزاری این مراسم جذب نیرو است» او از علاقه‌مندان خواست که برای همکاری با این شرکت وارد عمل شوند. مدیر اجرایی نورالینک، مکس هوداک، هم روی صحنه آمد و اذعان کرد که در ابتدا فکر نمی‌کرد این فناوری آن قدرها ایده خوبی باشد، اما ماسک او را متقاعد ساخت که چنین کاری شدنی است.

محققان نورالینک امیدوارند که در آینده به جای سوراخ کردن جمجمه بتوانند با کمک لیزر از داخل این پوشش سخت استخوانی عبور کنند. آزمایشات اولیه بر روی فناوری‌های این شرکت با کمک دانشگاه استنفورد انجام شده و ماسک امیدوار است که تا پایان سال بتوانند این سازوکارها را حداقل روی یک بیمار آزمایش کنند.

ایلان ماسک در انتهای این مراسم در یک جلسه پرسش و پاسخ نتایجی را با مخاطبان در میان گذاشت که موجب شگفتی بسیاری از حضار شد. او گفت آن‌ها با کمک این تکنولوژی توانسته‌اند کاری کنند که یک میمون بتواند کامپیوتر را با ذهنش کنترل کند.

ماسک گفت: «[قضیه] این نیست که نورالینک به یکباره بتواند با استفاده از Neural Lace کنترل ذهن مردم را در دست بگیرد. [ما] در نهایت می‌خواهیم همزیستی [مسالمت‌آمیزی] با هوش مصنوعی داشته باشیم.» او گفت می‌خواهد فناوری‌ای بسازد که اجازه ترکیب ذهن بشر با AI را بدهد. به تعبیر ماسک ذهن انسان درون خمره‌ای قرار گرفته که آن خمره همان جمجمه ماست، پس باید سعی کنیم که داده‌های عصبی را از داخل این خمره بخوانیم.

اولین بیمار مبتلا به فلج نخاعی که توانست با کاشت تراشه در مغز خود نشانگر موس کامپیوتر را کنترل کند متیو ناگل بود. ناگل در سال ۲۰۰۶ موفق شد صرفا از طریق ذهن خود بازی Pong را انجام دهد. او برای یادگیری حرکات پایه‌ای فقط به چهار روز زمان نیاز داشت. از آن زمان تاکنون، چند معلول دیگر با کمک ایمپلنت‌های مغزی توانسته‌اند بازوهای رباتیک را تکان داده و روی تصاویر کامپیوتری فوکوس کنند. سیستمی که ناگل و سایرین از آن استفاده کردند BrainGate نام داشت و توسط دانشگاه Brown توسعه داده شده بود.

هوداک در مراسم سه‌شنبه شب گفت: «نورالینک به یکباره ظاهر نشده، بلکه تاریخچه‌ای طولانی از تحقیقات آکادمیک پشت آن قرار دارد. ما روی شانه غول‌ها ایستاده‌ایم.» با این حال هیچ‌یک از فناوری‌های موجود نمی‌تواند به هدف اصلی نورالینک برای خواندن اسپایک‌های عصبی آن هم به روشی غیرتهاجمی پاسخ دهد.

سیستمی که نورالینک ساخته، اگر واقعی عملی باشد، پیشرفت قابل توجهی نسبت به تکنولوژی‌های قدیمی به حساب می‌آید. BrainGate از آرایه Utah استفاده می‌کرد؛ مجموعه‌ای از سوزن‌های محکم که امکان از استفاده از حداکثر ۱۲۸ کانال الکترودی را فراهم می‌کرد. ولی نورالینک نه تنها کانال‌های کمتری دارد – یعنی اطلاعات کمتری از مغز جمع‌آوری می‌شود – بلکه از رشته‌های بسیار ظریف‌تر و بهتری نسبت به سوزن‌های سخت آرایه Utah استفاده می‌کند. در روش BrainGate، مغز در طول زمان حرکت می‌کرد اما سوزن‌های آرایه ثابت می‌ماندند، در نتیجه به مغز آسیب می‌رسید. ولی نورالینک احتمالا با استفاده از پلیمرهای نازک خود این مشکل را حل کرده است.

با این حال، کاشت تکنولوژی نورالینک به خاطر انعطاف این فناوری نسبت به آرایه یوتا سخت‌تر است. این شرکت برای حل این مشکل ربات جراحی ساخته که می‌تواند در هر دقیقه به طور خودکار شش رشته (۱۹۲ الکترود) را در ذهن بیمار بکارد. این ربات در تصاویر منتشره شبیه چیزی میان میکروسکوپ و چرخ خیاطی است. این دستگاه از مقابله با رگ‌های خونی جلوگیری می‌کند تا احتمال بروز التهاب مغزی را کاهش دهد.

از دیدگاه ماسک، اصلی‌ترین مشکل ارتباط با هوش مصنوعی مشکل پهنای باند است. امکان دریافت سریع اطلاعات وجود دارد، اما با کمک صدا یا انگشتان دست و پا به راحتی نمی‌توان این اطلاعات را خارج کرد. در نتیجه او با این سیستم می‌خواهد سازوکاری بسازد که انسان‌ها بتوانند از طریق مغزشان مستقیما و سریعا با ماشین‌ها ارتباط برقرار کنند.

نورالینک در مقاله خود می‌گوید آن‌ها موفق به ساخت تراشه‌ای اختصاصی شده‌اند که قادر است بهتر سیگنال‌ها را از مغز بخواند، و آن‌ها را پاکسازی و تقویت کند. در حال حاضر، انجام این کار فقط از طریق ارتباط سیمی ممکن است، اما هدف نهایی آن‌ها ساختن سیستمی است که بتواند به صورت بیسیم کار کند.

این هدف از طریق محصولی میسر می‌شود که نورالینک آن را سنسور N1 نامیده است؛ سنسوری که درون بدن انسان قرار می‌گیرد و اطلاعات را به صورت بیسیم می‌فرستد. این دستگاه نسبت به روش سیمی نورون‌های کمتری را می‌خواند اما نورالینک می‌خواهد چهار عدد از این سنسورها را در بدن جایگذاری کند تا آن‌ها به دستگاهی خارجی وصل شوند که پشت گوش قرار می‌گیرد و فقط حاوی باتری است. این دستگاه از طریق یک اپلیکیشن موبایلی قابل کنترل است.

متیو مک‌دوگال، رئیس بخش جراحی نورالینک با حضور روی صحنه ضمن تاکید بر اهمیت ایمنی در فناوری‌های این شرکت گفت: «هنوز باید مراحل دریافت تاییدیه از FDA را طی کنیم، اما هدف ما دستیابی به چیزی شبیه عمل لیزیک چشم است.» با این حال اولین بیمارها از این تجربه غیرتهاجمی برخوردار نخواهند شد.

این شرکت فعلا مشغول آزمایش روی موش‌هاست تا مطمئن شود که پلتفرم آن‌ها پایدار است. اما اگر همه چیز درست پیش برود با سیستمی روبرو خواهیم بود که نه تنها پهنای باند بالایی دارد، بلکه جراحی آن از طریق ربات‌ها انجام می‌شود. برقراری ارتباط از طریق رشته‌های نازک منعطف اجازه می‌دهد بسیاری از فعالیت‌های عصبی ضبط شود و این اتفاق کمک بزرگی به محققان می‌کند تا رابطی مناسب برای ایجاد ارتباط میان مغز و کامپیوتر بسازند.